" ...με βοήθησε από τη πρώτη μέρα να ξέρω τι πρέπει να κάνω, πως να αντιμετωπίσω εγκαίρως και σωστά τα προβλήματα με τον Ιβάν. Στα προηγούμενα σκυλιά μου είτε άκουγα ότι μου έλεγε ο κάθε "ειδικός" ή αργούσα να κάνω αυτά που έπρεπε. Οι "Έντεκα Χρυσοί Κανόνες" που περιγράφονται στο Αρμονική Συμβίωση έκαναν τη ζωή του Ιβάν και τη δική μου πιο εύκολη και βολική..."
Χρύσα Κωνσταντινίδη , Αθήνα
" ...γνωρίζοντας τον κ. Αραχωβίτη από την εκπαίδευση που είχαμε κάνει στο πρώτο μου σκυλί (Γερμανικό Ποιμενικό , έλεγχος φοβίας και επιθετικότητας) σε ηλικία 4 ετών, πριν ακόμη αποκτήσω την Ήρα (λυκοσκυλίνα) "ξεκοκάλισα" το βιβλίο αυτό γιατί δεν ήθελα να ξανακάνω τα ίδια λάθη ούτε να περάσω τα ίδια βάσανα. Από τη μέρα που η Ήρα ήρθε σπίτι μας δεν είχαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να εφαρμόζουμε όσα γράφονται στο βιβλίο. Η θετική μέθοδος εκπαίδευσης σκύλων μας έχει δώσει ένα υπέροχο σκυλί και έχει επηρεάσει πλήρως τη φιλοσοφία μας..."
Νίκος Πέτρου
"...και σήμερα θα σας παρουσιάσουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο «Αρμονική συμβίωση» του γνωστού εκπαιδευτή σκύλων Γιάννη Αραχωβίτη που μιλούν για το πώς το κουτάβι που υιοθετήσαμε θα «κοινωνικοποιηθεί», δηλαδή πώς θα γίνει ένας ήρεμος και αγαπητός σκύλος και όχι ένας... κακός μπελάς. Ελλείψει χώρου, μπαίνω αμέσως στο «ψητό»: «Οι πρώτες εβδομάδες του κουταβιού στο καινούργιο σπίτι του είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή του. Αυτή την περίοδο μπαίνουν οι βάσεις για το πώς το κουτάβι θα συμπεριφέρεται αργότερα, ως ενήλικας σκύλος. Ολα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων, περνούν μια κρίσιμη φάση/διαδικασία που ονομάζεται κοινωνικοποίηση. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στο κουτάβι να αναπτύξει απαραίτητες κοινωνικές δεξιότητες και να μάθει να αναγνωρίζει και πώς να συναναστρέφεται με άλλα σκυλιά, ζώα και ανθρώπους. Κουτάβια με ανεπαρκή κοινωνικοποίηση είναι φοβικά όταν συναντούν άλλα ζώα, ανθρώπους και / ή καινούργιες καταστάσεις. Δεν αντέχουν το στρες και πολλά δείχνουν επιθετικότητα ακόμη και με ελάχιστη πρόκληση και αιτία.
Ολα τα κουτάβια χρειάζονται κοινωνικοποίηση, αλλά το ποσοστό της κοινωνικοποίησης που απαιτείται για το κάθε ξεχωριστό κουτάβι μπορεί να διαφέρει, κι αυτό εξαρτάται από την ηλικία, τη ράτσα και από γενετικούς παράγοντες. Η καλύτερη ηλικία για να κοινωνικοποιήσουμε το κουβάτι είναι από την 3η έως τη 12η εβδομάδα. Η κοινωνικοποίηση μπορεί να γίνει και μετά από αυτή την ηλικία, αλλά είναι σημαντικά λιγότερο αποτελεσματική και απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και προσπάθεια για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα. Αν και η 12η εβδομάδα θεωρείται το ανώτατο χρονικό όριο της έγκαιρης κοινωνικοποίησης, οι εμπειρίες και οι προσπάθειες περαιτέρω κοινωνικοποίησης δεν θα πρέπει να σταματήσουν εδώ. Οπως και με άλλες δεξιότητες: αν οι κοινωνικές δεξιότητες δεν εξασκούνται καθ' όλη τη ζωή του σκύλου, τότε η αποτελεσματικότητά τους μειώνεται.
Στις επόμενες γραμμές υπάρχουν βασικές οδηγίες για να εξασφαλίσετε στο κουτάβι αρκετές και ολοκληρωμένες εμπειρίες κοινωνικοποίησης. Τροποποιήσεις πρέπει να γίνονται ανάλογα και με το τι περιμένουμε να κάνει και να αντιμετωπίσει το κουτάβι αργότερα στη ζωή του. Για παράδειγμα, ένα σκυλί που θα ζήσει σε ένα αγρόκτημα πρέπει να γνωρίσει διάφορα ζώα (γάτες, κοτόπουλα, αγελάδες κ.λπ.), ενώ ένα σκυλί που θα ζήσει στην πόλη χρειάζεται περισσότερη εξοικείωση με λεωφορεία, τρένα, ποδήλατα κ.λπ.
Κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου κοινωνικοποίησης, το κουτάβι πρέπει:
Να συναντήσει τουλάχιστον 10 διαφορετικούς άγνωστους κάθε εβδομάδα και να του δίνονται μεζεδάκια από αυτούς. Αλλάξτε τους ανθρώπους κάθε εβδομάδα.
Να συναντάει 5 διαφορετικούς φιλικούς σκύλους κάθε εβδομάδα.
Να γνωρίσει και άλλα ζώα (3 την εβδομάδα) που πιθανόν θα συναντήσει στο μέλλον.
Να πάει σε τουλάχιστον 5 διαφορετικά μέρη κάθε εβδομάδα.
Να επισκεφτεί την κτηνιατρική κλινική κάθε εβδομάδα και απλώς να του δίνουν μεζεδάκια.
Να εκτεθεί σε διάφορα ερεθίσματα, ηχητικά και οπτικά, μέσα στο σπίτι και στη γειτονιά.
Να το παίρνετε μικρές βόλτες με το αυτοκίνητο 2-3 φορές την εβδομάδα.
Να το παίρνετε για βόλτα 10 λεπτών στη γειτονιά δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, ζητήστε από τον κόσμο που συναντάτε να του δίνουν μεζεδάκια με ήρεμο τρόπο. Αποφύγετε τα βρώμικα μέρη και τα μη εμβολιασμένα ζώα.
Φαίνεται να είναι πολλή δουλειά αλλά μπορείτε να πετύχετε πολλούς από τους στόχους σε μια έξοδο
Είναι σημαντικό σε όλη αυτή τη διαδικασία το κουτάβι να μην έχει αρνητικές εμπειρίες. Φροντίστε να έχετε γνώση της κάθε κατάστασης που θα συναντήσετε και να ελέγχετε αρκετά το περιβάλλον. Στην περίπτωση που το κουτάβι φοβηθεί από κάτι, μην το "παρηγορείτε" ή το χαϊδεύετε, καθώς αυτό είναι σαν να ενισχύετε το φόβο και την αντίδρασή του. Απλώς φύγετε από την κατάσταση ήρεμα και αμέσως».
(Επειδή τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, θα φιλοξενήσω κι άλλα αποσπάσματα από το χρήσιμο αυτό βιβλιαράκι, τις προσεχείς Δευτέρες.)
Παναγιώτης Διαμαντής Δημοσιογράφος , "Ελευθεροτυπία"
"...πραγματικά το βιβλίο του κ. Αραχωβίτη, το "Αρμονική Συμβίωση" με βοήθησε (έστω και καθυστερημένα) να καταλάβω τι πήγε στραβά με το Μούργο (6 ετών Ροτβαίλερ). Ο Μούργος από μικρός φαινόταν ότι θα γίνει ζόρικο σκυλί. Εμείς βεβαίως τότε το βρίσκαμε χαριτωμένο. Μας είπαν ότι η εκπαίδευση αρχίζει κατά τον 6-7 μήνα και έτσι δεν δώσαμε αρκετή προσοχή. Γρήγορα τα πράγματα χειροτέρευσαν. Γρυλίσματα, αγριοκοιτάγματα κ.λ.π. έγιναν πιο συχνά φαινόμενα. Όταν πια έφτασε η ηλικία για να "μάθει γράμματα", το μόνο που μας είπαν δυο διαφορετικοί εκπαιδευτές ήταν. " Πρέπει οπωσδήποτε να του σπάσετε το τσαμπουκά; αλλιώς θα σας φάει!" Μην ξέροντας δεχθήκαμε τη γνώμη των "ειδικών" και αρχίσαμε τα "δυναμικά σπορ". Πνίχτες , ηλεκτρικά κολάρα κ.λ.π.
Το αποτέλεσμα τελείως το αντίθετο από αυτό που περιμέναμε. Ο Μούργος "φρίκαρε" από τις "περιποιήσεις" , δάγκωσε τον άνδρα και τον ένα εκπαιδευτή.
Διαβάζοντας το "Αρμονική Συμβίωση" ένοιωσα ότι έμπαινα σε ένα άλλο κόσμο. Μα τόσο διαφορετικά μας τα είχαν πει. Και πως εμείς δεν υποψιαστήκαμε τίποτα. Όλα αυτά που γράφει ο κ. Αραχωβίτης ακούγονται τόσο λογικά και απλά. Και όμως εμείς (δυστυχώς από άγνοια αλλά και λάθος πληροφόρηση) χάσαμε το "τραίνο". Ο δε Μούργος ζει απομονωμένος στο κήπο, πίσω από ένα συρματόπλεγμα ύψους δυο μέτρων. Και από το σκυλί φίλο και παρέα που θέλαμε δεν έχει μείνει τίποτα. Ούτε τα εμβόλια δεν τολμάμε πια να του κάνουμε.
Με πιάνουν τα δάκρυα όταν σκέφτομαι ότι αν είχα διαβάσει εγκαίρως αυτό το βιβλίο, το "Αρμονική Συμβίωση" ίσως να βασίλευε η αρμονία και στη σχέση μας με το Μούργο. Όταν τον βλέπω δεν ξέρω τι να του πω. Θα ήθελα να του ζητήσω συγνώμη που δεν γνώριζα. Εύχομαι σε όλους όσους να αποκτήσουν ένα σκυλάκι για παρέα να μην νοιώσουν όπως νοιώθω εγώ. Ότι πρόδωσα το σκυλί μου.
Νίτσα Πετροπούλου Αθήνα
"...για ακόμη μια φορά ο κ. Αραχωβίτης με εντυπωσίασε όχι μόνο με τον πλούτο των γνώσεών του για τα σκυλιά αλλά περισσότερο για τη τελείως διαφορετική προσέγγιση που έχει ως προς το τι, πως και πότε πρέπει τα σκυλιά να μάθουν "καλούς τρόπους".
Έχοντας σκυλιά για περισσότερα από 25 χρόνια , και ασχολούμενος με την εκπαίδευση από χόμπυ, έχω συζητήσει με τους περισσότερους εκπαιδευτές σκύλων στην Αθήνα. Έχω διαβάσει όλα τα περιοδικά του χώρου. Από όλους και όλα έχω κερδίσει διάφορα πράγματα. Όμως ποτέ δεν μπόρεσα να βρω κάτι με ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη φιλοσοφία.
Το καινούριο βιβλίο του κ. Αραχωβίτη, το "Αρμονική Συμβίωση", προσφέρει αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο κάθε ιδιοκτήτης στη κρίσιμη στιγμή. Με λόγια απλά περιγράφονται όλα όσα πρέπει να κάνει ο κάθε νέος "γονέας" κουταβιού ώστε να "βάλει το νερό στο σωστό αυλάκι" από τη πρώτη μέρα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να βολοδέρνει με αμφιβολίες αν κάνω το σωστό ή όχι με το κουτάβι μου. Οι πρώτοι 5-6 μήνες ήταν πάντοτε δύσκολοι. Έχοντας διαφορετικές και αποσπασματικές πληροφορίες, κατέληγα να κάνω ότι μου φαινότανε σωστό. Κάποιες φορές το πετύχαινα , κάποιες όχι. Αλλά ήταν τυχαία προσέγγιση. Το "Αρμονική Συμβίωση" δεν σας αφήνει μόνο σας. Δεν αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν τυχαία. Σας δίνει τα σωστά βήματα που πρέπει από τη πρώτη μέρα να ακολουθήσετε.
Ποτέ μου δεν έχω συναντήσει το κ. Αραχωβίτη και δεν έχω κάποιο κέρδος να τον κολακεύσω. Ως φιλόζωος και χομπίστας εκπαιδευτής τον ευχαριστώ για αυτό το θαυμάσιο βιβλίο. Το έχω διαβάσει ήδη 3 φορές. Το συστήνω σε όλους τους φίλους μου. Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουν πολλά. Και αυτοί και τα σκυλιά τους.
Δημήτρης Παυλόπουλος Χομπίστας εκπαιδευτής και ιδιοκτήτης 5 υπέροχων σκύλων, Αθήνα
"...Από μικρή ήθελα σκυλί, όπως τα περισσότερα παιδιά άλλωστε. Κατά καιρούς μάζευα πεταμένα και εγκαταλελειμμένα κουτάβια από το δρόμο, αλλά η σχέση μας ποτέ δεν ήταν μόνιμη.
Οι γονείς μου φρόντιζαν να τους βρουν, έγκαιρα, μια άλλη «ανάδοχη οικογένεια», αφού έβλεπαν ότι δεν είμαι έτοιμη να αναλάβω τα καθήκοντα μου ως «ιδιοκτήτρια ζώου», όπως και εκείνοι - αντίστοιχα - δεν είχαν διάθεση να τα επωμιστούν έναντι εμού!
Απόφαση ζωής
Ο καιρός πέρασε, μεγάλωσα, μετακόμισα μόνη μου στη Σύρο και έπαψα να θέλω σκύλο. Προτιμούσα την νεοαποκτηθείσα και πρωτόγνωρη ελευθερία μου, γιατί - όπως και να το κάνουμε - η ανατροφή ενός σκύλου χρειάζεται υποχωρήσεις, συνέπεια και προπάντων ένα σχετικό προγραμματισμό, λέξεις άγνωστες για μένα, τουλάχιστον όσον αφορούσε την προσωπική μου ζωή.
Ώσπου έκανε την εμφάνιση της, δυναμικά και απρόβλεπτα, στο προσκήνιο η Μάγια: Ένα ημίαιμο λυκοσκυλάκι. Πήρα την απόφαση να την υιοθετήσω, με τον ίδιο τρόπο που παίρνω όλες τις μεγάλες αποφάσεις: Αυθόρμητα και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά.
Η πρώτη μέρα μαζί της ήταν «υπέροχη», η δεύτερη όχι και τόσο, η τρίτη υποφερτή και από την τέταρτη άρχισαν τα δύσκολα… Ένιωθα, πελαγωμένη, χαμένη και τρομερά μόνη - καμία βοήθεια από πουθενά. Οι «συμβουλές» που ερχόντουσαν απ’ έξω δεν με παρηγορούσαν και τόσο: «Δώσ’ την, εσύ μένεις μόνη και δε μπορείς να έχεις σκύλο», «Δείξε της ποιος είναι ο αρχηγός», «Βάρα την, μην την λυπάσαι, γιατί αλλιώς όταν μεγαλώσει θα σε φάει» κ.λπ.
Οι απόψεις διίσταντο
Για να τη δώσω ούτε λόγος. Είχα δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό μου και θα με εξέθετα ανεπανόρθωτα στα μάτια μου αν το έκανα. Όσο για τα υπόλοιπα (αρχηγεία, ξύλο, σκληρότητα) δεν είναι του χαρακτήρα μου. Πότε δεν ήθελα ούτε να είμαι αρχηγός, ούτε κάποιος άλλος να άρχει σε εμένα και η παροιμία «όπου δεν περνάει ο λόγος, πέφτει ράβδος» με βρίσκει φύση αντίθετη. Οποιαδήποτε μορφή βίας - ακόμα και η λεκτική - με ταράζει και πολύ περισσότερο όταν εγώ πρέπει να την ασκήσω.
Είχα φτάσει σε απόγνωση και απελπισία, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιάννη Αραχωβίτη «Αρμονική Συμβίωση».
Όλα όσα είχα ακούσει για την ανατροφή ενός σκύλου ανατράπηκαν. Στην ουσία, μέσα από το βιβλίο, μου δόθηκε το δικαίωμα, εμένα, της συγκαταβατικής, της «μαλακής», της «απρογραμμάτιστης» να μεγαλώσω ένα ζώο. Ενώ πάντα αγαπούσα ή μάλλον ήθελα να αγαπήσω τα σκυλιά, γιατί κάτι με τραβούσε προς αυτά, ποτέ δεν κατάφερνα να «ολοκληρώσω» την σχέση μου μαζί τους.
«Αρμονική Συμβίωση»
Διαβάζοντας το βιβλίο, εντόπισα το «αγκαθάκι» της επικοινωνίας μου με τους σκύλους, την απόσταση που με χώριζε από αυτούς. Στον κενό χώρο που σχηματίζει η έλλειψη αγάπης, γεννιέται ο φόβος: Ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος για κάποιον που δε γνωρίζω και δεν κατανοώ την συμπεριφορά του, στην προκειμένη περίπτωση ο φόβος για αυτό το μαλλιαρό πλάσμα, που δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει από μένα και τι θέλω εγώ από αυτό και που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε σκύλο.
Σε κάθε παράγραφο του βιβλίου, αναγνώριζα την Μάγια. Έτσι άρχισα να κατανοώ την συμπεριφορά της και συνεπώς να μη με τρομάζει. Όλα άλλαξαν μαγικά, όχι γιατί το σκυλί μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο ή καλυτέρευσε αυτόματα τη συμπεριφορά του, αλλά γιατί ξεκίνησα, σιγά - σιγά, να αποκωδικοποιώ τα σήματα που μου στέλνει, να μαθαίνω την γλώσσα της.
Πλέον - και μετά την ανάγνωση του βιβλίου - η «έννοια» σκύλος έχει διαφορετική ερμηνεία στο λεξικό μου. Ο σκύλος είναι μια ξεχωριστή και ολοκληρωμένη ύπαρξη, όχι ένας «διαφορετικός άνθρωπος», όπως λανθασμένα περνάει πολλές φορές, αλλά απλώς, διαφορετικός από τον άνθρωπο.
Ελίνα Αλαμάνου Δημοσιογράφος Σύρος
Κριτικές για το βιβλίο "Αρμονική Συμβίωση"
Typography
- Font Size
- Default
- Reading Mode