Σε είδα σήμερα τυχαία και οι φιγούρες που μπόρεσα από μακριά να διακρίνω ζωγράφισαν αυτομάτως ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Ήσουν εσύ, βόλτα με το φιλαράκι σου. Τι ωραία εικόνα! Σαν τονωτικό έδρασε στο μυαλό μου και το σώμα μου. Το πρόσωπό μου έλαμψε, η πλάτη μου ίσιωσε και ο λαιμός μου τεντώθηκε για να μπορέσω να σας δω καλύτερα. Πόσο χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που επιλέγουν να συζούν με ένα κατοικίδιο, και δει αυτό που έχει πολλάκις αποδειχθεί και δίκαια χαρακτηριστεί ως ο «καλύτερος φίλος του ανθρώπου», ένα σκύλο. Και πόσο ακόμη χαίρομαι όταν σας βλέπω μαζί να περπατάτε και να παίζετε στους δρόμους, τα πάρκα, τις πλατείες. Ο νους μου έτρεξε ακαριαία στα δικά μου δύο φιλαράκια. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι να τα δω και από τώρα σκεφτόμουν την δική μας καθιερωμένη βόλτα το βραδάκι. Σε είδα σήμερα τυχαία, εσύ και το φιλαράκι σου, τι ωραία εικόνα…!

… Ή μήπως όχι; Μήπως κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν την εικόνα; Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο ιδανική όσο αρχικά φαντάστηκα; Για να συγκεντρώσουμε τις λέξεις κλειδιά από την παραπάνω περιγραφή… Εσύ, το φιλαράκι σου, βόλτα, καταμεσήμερο, ζέστη. Τώρα μήπως άρχισες να καταλαβαίνεις τι στραβό έχει αυτή η εικόνα; Μάλλον όχι θα έλεγα αφού, καθώς το λεωφορείο πλησίαζε προς μέρος σας και μπόρεσα να ρίξω μία φευγαλέα αλλά ταυτόχρονα πολύ κοντινή ματιά, είδα τα φιλαράκι σου εξαντλημένο… κι εσένα να αδιαφορείς! Το είδα να κάθεται κάτω στη μέση του πεζοδρομίου. Σε είδα να το τραβάς από το λουρί προς τα επάνω για να το σηκώσεις. Είχα γυρίσει ολόκληρη προς το παράθυρο… Το είδα να μη το κρατάνε να πόδια του και να πέφτει πάλι κάτω. Σε είδα να το τραβολογάς ξανά. Είχα κολλήσει πια το πρόσωπό μου στο παράθυρο και προσπαθούσα να σας δω καθώς το λεωφορείο απομακρύνονταν… Αλλά δεν σε έβλεπα πια…

Τώρα κατάλαβες πώς μια όμορφη εικόνα μπορεί να γίνει άσχημη; Ίδιοι πρωταγωνιστές «εσύ και το φιλαράκι σου», ίδια δραστηριότητα «βόλτα», ίδιος χώρος «πεζοδρόμιο», όμως… λανθασμένη παραμετροποίηση των μεταβλητών του περιβάλλοντος που συνθέτει την όμορφη εικόνα «μεσημέρι, ζέστη και η δική σου αδιαφορία»… και η εικόνα αμέσως χαλάει! Τώρα κατάλαβες πια;

Γιατί μου χαλάς την ωραία εικόνα που μου συνέθεσες και γιατί μου στερείς τη χαρά που αρχικά μου έδωσες; Δεν έχεις το δικαίωμα! Καταλαβαίνεις για τι μιλάω; Δεν είναι το θέμα να μη σε δω εγώ, το θέμα είναι να μην κάνεις τον φιλαράκο σου να υποφέρει! Ποιον; Τον φιλαράκο σου! Όταν εσύ περπατάς ένα καταμεσήμερο του Ιουνίου μέσα στην πόλη και νιώθεις να ζεσταίνεσαι, σκέφτηκες ποτέ πώς νιώθει το φιλαράκι σου; Όταν εσύ ιδρώνεις, μπορεί γκρινιάζεις γιατί κατά τ’ άλλα είναι μία ιδιαίτερα άβολη αίσθηση, όμως ο ιδρώτας που εξατμίζεται στην επιφάνεια της επιδερμίδας σου σού προσφέρει μία φυσική δροσιά προσπαθώντας να εξισορροπήσει τη διαφορά θερμοκρασίας του σώματός σου με το περιβάλλον. Και όλη αυτή η διαδικασία γίνεται ομοιόμορφα σε όλο το κορμί σου. Οι σκύλοι, από την άλλη πλευρά, ιδρώνουν μόνο από τη γλώσσα και τα μαξιλαράκια στις πατούσες τους. Τώρα για πες μου, μπορείς να φανταστείς ποιανού το σώμα είναι πιο αποτελεσματικό στον αυτοδροσισμό; Φυσικά είναι το δικό σου, γιατί εσύ έχεις πολύ περισσότερους ιδρωτοποιούς αδένες καλά κατανεμημένους σε όλο σου το σώμα, σε επιφάνεια αναλογικά πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στο σκύλο. Μα τότε αν εσύ ζεσταίνεσαι τότε ο σκύλος σου θα πρέπει να σκάει, και αν εσύ σκας τότε ο σκύλος σου ίσως διατρέχει μεγάλο κίνδυνο θερμοπληξίας! Τώρα σε όλο αυτό πρόσθεσε και κάτι ακόμη. Τι; Ο φιλαράκος σου περπατάει ξυπόλυτος πάνω στην καυτή άσφαλτο! Εν αγνοία σου του στέρησες έναν από τους δύο πολύτιμους τρόπους δροσισμού του. Τώρα κατάλαβες τι έγινε εκείνη τη μέρα;

Ίσως και να κατάλαβες, αλλά τι σημασία έχει; Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις την ανατομία ανθρώπου και σκύλου για να καταλάβεις ότι το φιλαράκι σου δεν αισθάνεται καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη και παρατήρηση. Προφανώς και δεν σωριάστηκε ο φιλαράκος σου κάτω γιατί αποφάσισε ξαφνικά να μη θέλει να έρθει μαζί σου, ούτε πείσμωσε, ούτε θέλει να κάνει τα δικά του. Απλά δεν μπορεί άλλο… Αν ήσουν στο ίδιο σημείο με έναν άνθρωπο-φίλο σου και ξαφνικά έπεφτε καταμεσής, θα τον τράβαγες από το λαιμό για να ξανασηκωθεί; Μάλλον όχι… Θα σκεφτόσουν ότι είναι πεισματάρης και ότι κάνει κόλπα; Ούτε… Τι θα έκανες λοιπόν; Θα τον σήκωνες με προσοχή, θα τον πήγαινες σε μία σκιά, θα του προσέφερες δροσερό νερό να πιει και παράλληλα θα του δρόσιζες το πρόσωπο και το σώμα με αυτό, θα τον βοηθούσες να γυρίσετε σπίτι, και αν η κατάσταση δεν καλυτέρευε, θα καλούσες την Άμεση Βοήθεια.

Γιατί να μην κάνεις τα ίδια και για το σκύλο-φίλο σου; Μήπως γιατί, όπως πολύ εύστοχα και καυστικά γράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Φραντζεσκάκης σε άρθρο του στην Καθημερινή, ζούμε σε μία χώρα όπου οι άνθρωποι «πεθαίνουν» και τα ζώα απλώς «ψοφάνε»...; Μήπως είσαι από αυτούς που ανήκουν σε αυτή τη (παρα-)λογική; Γιατί εσύ, ο άνθρωπος, το ανώτερο ον, δεν χρησιμοποίησες το μοναδικό πράγμα που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τα υπόλοιπα ζώα, το μυαλό σου, για να σκεφτείς να βοηθήσεις ένα ζώο κατώτερο, ένα πλάσμα που επέλεξες να έχεις συντροφιά και που χαρακτηρίζεις ως τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου»; Είχες πολλές ευκαιρίες να το κάνεις, να σκεφτείς. Έπρεπε να σκεφτείς πριν καν φύγεις από το σπίτι ότι ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι δεν είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για μία βόλτα με τον γούνινο φιλαράκο σου. Έπρεπε να σκεφτείς ότι εσύ ζεσταίνεσαι και αυτός περπατάει πάνω στην καυτή άσφαλτο. Έπρεπε τουλάχιστον να σκεφτείς να τον έχεις κάτω από σκιά και να του προσφέρεις δροσερό νερό. Για να μην πω τι έπρεπε να σκεφτείς και να πράξεις όταν τον είδες να σωριάζετε κάτω… Τώρα για πες μου, ποιος είναι το «ζώο» σε αυτήν την ιστορία;

Τι έγινε; Γιατί κατσούφιασες; Μήπως δεν σου αρέσουν αυτά που λέω ή ο τρόπος που μιλάω; Χαίρομαι, γιατί αυτό ήθελα… να σε ταρακουνήσω. Συγχώρεσε λοιπόν τη σκληρή γλώσσα μου και πήγαινε πίσω στο σημείο εκείνο, στο οποίο πρέπει να σκεφτείς. Χρησιμοποίησε το μυαλό σου και σκέψου ότι ένα καλοκαιρινό μεσημέρι δεν είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για να βγάλεις βόλτα τον φιλαράκο σου. Πήγαινε πίσω στο σημείο εκείνο, στο οποίο πρέπει να παρατηρείς, γιατί ο φιλαράκος σου δεν μπορεί να σου μιλήσει, να σου πει ότι δεν αισθάνεται καλά και να σου ζητήσει βοήθεια. Πήγαινε πίσω στο σημείο εκείνο, στο οποίο πρέπει να νιώσεις. Χρησιμοποίησε την καρδιά σου όταν ο φιλαράκος σου δεν νιώθει καλά. Σκύψε, πάρε τον αγκαλιά και βοήθησέ τον όπως θα ήθελες να κάνει κάποιος και σε ‘σένα αν βρισκόσουν στην ίδια θέση. Αυτό του αξίζει και τίποτα λιγότερο!

Σε είδα σήμερα τυχαία…Και γι’ αυτό αποφάσισα να σου γράψω. Συγνώμη αν σου μίλησα άσχημα. Ίσως κι εγώ να μην είμαι καλύτερη. Μου είναι πολύ εύκολο να σε κρίνω από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου μου. Το δύσκολο και πιο σωστό θα ήταν να σου μίλαγα εκείνη τη στιγμή. Να κατέβαινα από το λεωφορείο, να βοηθούσα το φιλαράκο σου και να σου τα έλεγα όλα αυτά από κοντά. Είδες; Τη βολή μου κοίταξα. Δεν είμαι καλύτερη, ίσως κιόλας να είμαι χειρότερη. Γιατί εσύ μπορεί να αγνοούσες ποια ήταν τα λάθη στην εν δυνάμει όμορφη εικόνα, αλλά εγώ τα ήξερα κι όφειλα να σου τα δείξω. Ζητώ συγνώμη και από εσένα, αλλά πρωτίστως από το φιλαράκι σου!

Σε είδα σήμερα τυχαία… Και αποφάσισα να σου γράψω. Ελπίζω κάποια μέρα να σε ξαναδώ… Κι όταν γίνει αυτό, εύχομαι να καταλάβω ότι κάποτε διάβασες το γράμμα μου…

Ματίνα Χαραμή