Όταν ξεκίνησα τη δυο δουλειά μου ως εκπαιδευτής πάνω από δυο δεκαετίες πριν, σε παγκόσμιο επίπεδο επικρατούσε η άποψη ότι ο εκπαιδευτής «δουλεύει» το σκυλί και κάποια στιγμή όταν το «στρώσει» το παραδίδει έτοιμο και κουρδισμένο στον «ιδιοκτήτη». Το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνει  , ήταν να ανοίξει το στόμα του, να δώσει την εντολή και το σκυλί ως εκπαιδευμένος στρατιώτης θα «κτυπούσε προσοχή»!. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν θιασώτες αυτής της φιλοσοφίας. Και από την μεριά των εκπαιδευτών και από την μεριά των «ιδιοκτητών»- κηδεμόνων των σκύλων. Οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί, ο καθένας ανάλογα με το τι πιστεύει και πως βολεύεται.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Και η έμφαση, η εστίαση της δουλειάς του εκπαιδευτή μετατοπίστηκε από το σκυλί στον χειριστή. Ο εκπαιδευτής καθοδηγεί, βοηθάει τον κηδεμόνα (χειριστή, ιδιοκτήτη του ζώου) να αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες χειρισμού και επικοινωνίας με το ζώο (σκυλί). Και αυτός (χειριστής) με τη σειρά του βοηθάει το σκυλί να μάθει. Πως; Μα με το να επηρεάζει το περιβάλλον του ζώου με τέτοιο τρόπο ώστε το σκυλί να επιλέγει να κάνει με προθυμία αυτό που θέλουμε να του διδάξουμε. Η δουλειά του εκπαιδευτή σκύλων, είναι να εκπαιδεύει ανθρώπους που θα μάθουν πώς να βοηθούν τα σκυλιά τους να ζουν αρμονικά  και να συνεργάζονται μαζί τους (δεν λέω υπακούω).

Όμως για μένα προσωπικά και αυτό δεν ήταν αρκετό. Γιατί αν ήταν να μαθαίνω στους άλλους πώς να κάνουν απλώς τα σκυλιά τους να Κάθονται, να Έρχονται, να Ξαπλώνουν κ.λ.π., φοβάμαι πως, μετά από δυο δεκαετίες,  θα έβρισκα την όλη διαδικασία βαρετή, χωρίς κάποιο μεγαλύτερο νόημα και είμαι σίγουρος θα τα είχα παρατήσει. Η πραγματικά σοβαρή δουλειά του εκπαιδευτή, ο απώτερος στόχος του,  δεν είναι (μόνο) η ανάπτυξη των τεχνικών δεξιοτήτων των κηδεμόνων του σκύλου δηλ. , για παράδειγμα, τι θα πρέπει να κάνουν ώστε το σκυλί τους να έρχεται όταν το φωνάζουν. Ο βασικός σκοπός του, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είναι να αλλάξει τη ζωοφιλική κουλτούρα και τις ξεπερασμένες πεποιθήσεις σχετικά με το ΤΙ είναι το σκυλί, ΠΩΣ μαθαίνει, Πως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε, ΓΙΑΤΙ αξίζει την αγάπη μας , το σεβασμό μας, τη βοήθειά μας κ.λ.π.

Η εκπαίδευση της ψυχής είναι που θα δώσει την αλλαγή στη παιδεία και όχι η αυτοματοποιημένες κινήσεις (δεξιότητες) στην εκτέλεση των ασκήσεων. Όταν ο άνθρωπος έχει σωστή παιδεία, πλούτο συναισθημάτων και αρετών, τότε θα μπει στη διαδικασία να κάνει και τα υπόλοιπα (εκπαίδευση , κτηνιατρική φροντίδα, ποιότητα ζωής, σωστή διατροφή και διαβίωση του σκύλου). Διαφορετικά πολύ εύκολα το εγκαταλείπουμε, όπως εκείνο το πιάνο που μας πήραν οι γονείς μας χωρίς να μας καλορωτήσουν αλλά που ποτέ δεν είχαμε την αγάπη και τη διάθεση να μάθουμε μουσική και την παιδεία να την εκτιμήσουμε.

Η μονόπλευρη εκπαίδευση του μυαλού και του σώματος είναι αναποτελεσματική και βαρετή αν δεν φροντίσουμε πρώτα και πάνω από όλα την εκπαίδευση της ψυχής.