Μπήκαμε περπατώντας στο κτηνιατρείο με το κεφάλι ψηλά, και αγκαλιασμένοι ακούσαμε πως κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να χωρίσουν οι κοινοί μας δρόμοι…..αφού ξέραμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον, ώστε συνεννοούμασταν επί 18 χρόνια μόνο με τα μάτια, αποφασίσαμε πως δε θα επιλέξουμε, εφόσον δεν πονούσαμε, την ευθανασία και θα αφήσουμε το Θεό να αποφασίσει…..φύγαμε κουνώντας την ουρά και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας πολύ καλά και οι δύο μας πως θα ήταν η τελευταία ηλιόλουστη κοινή μας βόλτα…..μπήκαμε στο σπίτι και αφού φάγαμε για τελευταία φορά, με πολύ μεγάλη όρεξη, το αγαπημένο μας φαγητό, αρχίσαμε παρέα με τη Διώνη, ως σιωπηλό παρατηρητή, να κάνουμε βόλτες σε όλο το σπίτι…..δυστυχώς η άσχημη κατάσταση του πνεύμονα δε μας επέτρεπε να ξαπλώσουμε για πολύ…..αποχαιρετήσαμε όλους τους αγαπημένους μας χώρους και δε σταματήσαμε αγκαλιασμένοι να κοιταζόμαστε στα μάτια όλη τη νύχτα, να νοσταλγούμε και να θυμόμαστε, ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον για όλα αυτά τα αξέχαστα γεμάτα υπέροχες αναμνήσεις χρόνια…..Λίγες ώρες και αφού βεβαιωθήκαμε ότι είχε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, και δεν μπορούσαμε να εκτελέσουμε ούτε τις πιο βασικές λειτουργίες αυτοσυντήρησης, τον πήρα αγκαλιά στο αγαπημένο του δωμάτιο….και μέσα στην απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια που έβρισκε όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος και τρισευτυχισμένος….αποκοιμήθηκε για πάντα…..»
Για να μιλήσω τώρα εγώ για το χαρακτήρα του σκύλου μου, που υπήρξε η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου, θα χρειαζόμουν αμέτρητα χαρτιά και τόνους μελάνι. Υπήρξε απλά ένας σκύλος που είχε πάθος με το φαγητό και τη θάλασσα και που ουδέποτε δεν όρμηξε σε άνθρωπο, γάτα ή σκύλο….ένας σκύλος που γινόταν το κέντρο του ενδιαφέροντος όπου βρισκόταν, που έμενε μέρες μόνος στο σπίτι και αυτοσυντηρούταν, για να μη γίνει εμπόδιο στην πολυάσχολη ζωή μας, που είχε ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, ένας σκύλος που μου συμπαραστάθηκε όσο κανείς άλλος, όταν έχασα τη μαμά, ένας σκύλος που είχε κολυμπήσει σε λίμνη παρέα με πάπιες, είχε παίξει σε κοτέτσι με κότες και χαιρόταν απίστευτα σε κοπάδια με πρόβατα. Ένας σκύλος που μου έμαθε να αγαπώ και να εκτιμώ τον εαυτό μου….Και το πιο σημαντικό;…στα 16 του χρόνια, όταν χωρίς δεύτερη σκέψη έφερα στο σπίτι τη Διώνη, συνειδητοποιώντας την κακοποίηση της από ανθρώπινα χέρια, αποδέχθηκε αμέσως τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της και δέχτηκε να μοιραστεί το φαγητό, το νερό, τα παιχνίδια, το κρεβάτι, τα χάδια και την αγάπη μας. Όταν δε, είδε τη φρίκη μου, καθώς η Διώνη άνοιγε τα σκουπίδια για να φάει ή κατουρούσε στα χαλιά, τότε αποφάσισε πως πρέπει να της μάθει και τρόπους καλής συμπεριφοράς στο σπίτι. Με ελάχιστα λόγια, ήταν ο σκύλος που είχε καταφέρει ότι δεν καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι με τον ανυπέρβλητο εγωισμό μας….να αγαπάει και να προσέχει ότι εγώ με πάθος υποστήριζα και αγαπούσα.
Πεθαίνει λοιπόν ο σκύλος μας….δεν ψοφάει….και τι γίνεται μετά;….Καταρχήν τον κηδεύεις, εκεί που θα τον νιώθεις κοντά….έπειτα τον κλαις, φωνάζεις, κάνεις ό,τι σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, χωρίς ντροπή και χωρίς ενοχή. Ξυπνάς μέρα τη μέρα λίγο πιο άδειος συναισθηματικά, αρχίζεις σιγά σιγά όλο και λιγότερο να τον θυμάσαι, ξεχνώντας και κάποια χαρακτηριστικά της φάτσας του, τον ήχο του γαβγίσματός του και του περπατήματός του στο ξύλινο πάτωμα και προσπαθείς μέσα από τη συμβίωση με άλλα σκυλιά λίγο λίγο να τον ξεπεράσεις, καθώς αυτά θα προσπαθούν να πάρουν τη θέση του στην καρδιά σου. Μην τους στερήσεις την ευκαιρία…..Κάθε σκυλί είναι μοναδικό και έρχεται στη ζωή μας για να μας δώσει ένα μάθημα ζωής σημαντικό, ένα μάθημα ανόθευτης αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Για να μας κάνει όλους μας λίγο περισσότερο φιλάνθρωπους….φιλόζωοι ούτως η άλλως εμείς είμαστε.
Τι είναι όλα τα παραπάνω;….Σίγουρα επικήδειος δεν είναι για την πιο άδολη τετράποδη ψυχή που γνώρισα ποτέ μου. Ούτε είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας με τυπωμένες λέξεις για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του. Τι είναι, λοιπόν;….Είναι ένα κάλεσμα προς όλους εσάς για να σας πείσει να αποφασίσετε να ζήσετε από δω και πέρα παρέα και με έναν σκύλο. Η μοναδική άλλωστε στιγμή που λες ότι η ενεργή φιλοζωία κάνει για σένα είναι όταν χάνεις έναν πιστό φίλο και σύντροφο.
Φυσικά και η ζωή πάντα συνεχίζεται….ζητιανεύω τις αναμνήσεις, δέχομαι αυτό το ελλειμματικό που μου προσφέρεται, γιατί είναι καλύτερο από το τίποτα που πάντα θα με τρομάζει και πορεύομαι εθελοντικά με μια τεράστια αγκαλιά και για τα ζώα. Για να μην έχεις να χάσεις τίποτα, πρέπει να μην έχεις τίποτα και εγώ τέτοια ζωή δε θέλω να ζήσω. Άλλωστε το ένα μου χέρι ανέκαθεν το είχα για να βοηθάω τους άλλους. Χέρια….εμείς οι φιλάνθρωποι φιλόζωοι, μ’ αυτά χαϊδεύουμε, μ’ αυτά επιβραβεύουμε, παρηγορούμε, αγαπάμε αποχαιρετάμε και εκδηλώνουμε τη θλίψη μας. Αυτά που πρωτομυρίζει ένα άγνωστο σκυλί, όταν μας πλησιάζει για να μας συστηθεί και να μας χαρίσει την αιώνια αφοσίωσή του.
Άλλωστε, όπως πολύ σοφά έλεγε και ο Σοπενάουερ...... «Πεθαίνουμε λίγο λίγο με κάθε μας κοντινό θάνατο…..»……και δυστυχώς πρόσφατα κατάλαβα για άλλη μια φορά τι εννοούσε…...Αγαπήστε το σκύλο σας……μας ανοίγει την πόρτα του παραδείσου…..και ίσα που προλαβαίνουμε…..

πηγή: alexandriamou.gr
Κατηγορία: ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ Εκπαιδευτικός Αντιπρόεδρος ΕΦΑΛ