Κάθε φορά που αποκτούσα ένα σκυλί (εκτροφής ή και από τον δρόμο) προσπαθούσα να το εκπαιδεύσω με τον παραδοσιακό τρόπο (Γερμανικό στυλ) επειδή αυτό είχα διδαχθεί και κακά τα ψέματα τότε μου φαινόταν και λογικό. Σε κανένα από τα σκυλιά δεν του άρεσε η διαδικασία και βεβαίως ούτε και εγώ ένοιωθα καλά. Τα εκπαίδευα με "κρύα" καρδιά, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι το έκανα για το καλό τους. Τώρα γιατί τα σκυλιά δεν καταλάβαιναν τις "καλές μου προθέσεις", δεν το φιλοσοφούσα ιδιαίτερα.
Μισούσα παρόλα αυτά να τραβώ τον πνίχτη, ένοιωθα τύψεις να βλέπω την φοβισμένη φατσούλα τους και σιχαινόμουνα την ατμόσφαιρα στον χώρο της εκπαίδευσης (κάτι σαν το Νταχάου, χώρος μαρτυρίου) και τις επικρατούσες αντιλήψεις (όπως "δείξε του ότι είσαι το αφεντικό", "μην σου πάρει το πάνω χέρι" , “σπάσε του τον τσαμπουκά» κλπ). Αντιλαμβανόμουνα ότι τα σκυλιά θα προτιμούσαν να βρίσκονται όσο πιο μακριά γινόταν από τον χώρο που με αφέλεια ονομάζαμε "Σχολή βελτίωσης της σχέσης σας με το σκύλο σας".
Κάποια στιγμή τα παράτησα. Δεν ένοιωθα ότι γνώριζα γιατί έκανα ότι έκανα, τα περισσότερα ήταν "ραδιοαρβύλα" και τα πάντα στηρίζονταν σε ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις για το πως "έπρεπε να συνετίσουμε με κάθε θυσία τα σκυλιά". Η ταμπέλες που με «ελαφρά την καρδία» και περισσή βιασύνη τους κολάγαμε ήταν απερίγραπτες. Χαρακτηρισμοί όπως "κυριαρχικό", "ξεροκέφαλο", "εκδικητικό", "ζηλιάρικο" κ.λ.π. ήταν οι εύκολες απαντήσεις μας στα εκπαιδευτικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Το ότι εμείς μπορεί να κάναμε λάθος δεν μας πέρναγε από το μυαλό.
Η αγάπη μου και η τρέλα μου για τα σκυλιά όμως δεν με άφηναν να μείνω μακριά από το αντικείμενο. Ήμουν σίγουρος ότι κάτι καλύτερο θα υπήρχε. Απλώς δεν ήξερα τι ήταν και που να ψάξω.
Όταν μάζεψα τον Γίγα (αδέσποτο από την Χαλκίδα) αποφάσισα να ψάξω περισσότερο. Σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο στο Mitchigan της Αμερικής (γύρω από χορό με σκυλιά), βρήκα αυτό που έψαχνα. Είδα σκυλιά να κάνουν απίστευτα πράγματα (πιρουέτες, περπάτημα προς τα πλάγια, ζικ-ζακ κλπ, τελείως αφύσικα πράγματα για αυτά). Το κυριότερο τα σκυλιά και οι ιδιοκτήτες χαιρόντουσαν τόσο πολύ αυτό που έκαναν, που έπρεπε να "τσιμπηθώ" ή να κτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο για να το πιστέψω. Πάντα με βασάνιζε μια φράση που συνάδελφοι εκπαιδευτές δελφινιών έλεγαν περιφρονητικά για τους εκπαιδευτές σκύλων. "Αν εμείς (εκπαιδευτές δελφινιών) μπορούμε να κάνουμε ένα δελφίνι να κάνει "τσίσα" μέσα σε ένα κουβά, γιατί εσείς κρεμάτε (με τον πνίκτη) τα σκυλιά σας όταν θέλετε να τα κάνετε απλώς να κάτσουν"?
Έτσι ήρθα σε επαφή με την Θετική Εκπαίδευση, το Operant Conditioning, την εκπαίδευση με σημειωτή συμπεριφοράς, την σημασία της ψυχολογίας στην μάθηση. Ο ενθουσιασμός μου δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Διάβαζα και μάθαινα κυριολεκτικά είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι αλλαγή φιλοσοφίας και προσέγγισης της εκπαίδευσης επηρέασαν πάρα πολύ την συμπεριφορά μου. Άρχισα να νοιώθω περήφανος για το επάγγελμά μου, άρχισα να νοιώθω επιστήμονας και μπορούσα να κοιτάζω τον καθένα στα μάτια όταν του μίλαγα για την δουλειά μου και πρόσεξα ότι οι άνθρωποι με σεβόντουσαν πολύ περισσότερο. Εντυπωσιάζονταν και αυτοί με την πρόοδο των σκυλιών τους. Δύσκολο να τους αλλάξεις από την μια μέρα στην άλλη αλλά αυτό που μέτραγε ήταν ότι χαιρόμουν αυτό που έκανα. Γιατί μόνον όταν αγαπάς αυτό που κάνεις μπορείς να δοθείς με όλη σου την καρδιά.
Όταν αποφάσισα να έρθω και να δουλέψω στην Αθήνα , κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι με μερικές επιβραβεύσεις μπορείς να κάνεις πολλά. Όταν όμως βλέπεις ότι το σκυλί συμμετέχει με το μυαλό του στην εκπαίδευση, όταν βλέπεις τα "γρανάζια" του μυαλού του να γυρίζουν και το "λαμπάκι" της αντίληψης να ανάβει , τότε ξέρεις ότι επικοινωνείς σε ένα θαυμαστό επίπεδο (ανταλλαγής πληροφοριών) με ένα άλλο ζωικό είδος.
Τώρα , δέκα χρόνια αργότερα μετά την επίσκεψή μου στο Michigan, οι φίλοι μου λένε ότι άλλαξα και συμφωνώ μαζί τους. Το να αλλάζεις δεν είναι κακό. Είναι η αποστολή του ανθρώπου να βελτιώνετε και να προσπαθεί για το καλύτερο με ότι και αν καταπιάνεται. Απλώς στην περίπτωση την δική μου, η αλλαγή προσέγγισης στο επάγγελμά μου με έκανε να αναθεωρήσω πράγματα στην ζωή μου, όπως συμπεριφορά, προσδοκίες, ανεκτικότητα, υπομονή, τρόπο έρευνας κ.λ.π. Βεβαίως υπάρχει μακρύ ταξίδι ακόμη αλλά όταν ξέρεις ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι αυτό σου δίνει δύναμη και πίστη.
Δύναμη και πίστη μου δίνουν τα έργα των μεγάλων δασκάλων μου (Bob Bailey, Turid Rugass) και το ίδιο κάνουν οι αγαπημένοι μου μαθητές / συνεργάτες της σχολής εκπαιδευτών σκύλων ( www.stardogs.gr ) με την αφοσίωση και πάθος που δείχνουν για να βελτιώσουν το επάγγελμά μας με τις τόσες θετικές επιδράσεις σε ανθρώπους και ζώα.
Τους ευχαριστώ όλους με ειλικρίνεια καθώς και τα σκυλιά που μου έμαθαν τόσα χρήσιμα πράγματα.
* Το βιβλίο μου «Αρμονική Συμβίωση» προσπαθεί να βοηθήσει στη βελτίωση της σχέσης ανθρώπου – σκύλου και πώς να αποφύγουμε τα μοιραία λάθη.
Κάποια στιγμή τα παράτησα. Δεν ένοιωθα ότι γνώριζα γιατί έκανα ότι έκανα, τα περισσότερα ήταν "ραδιοαρβύλα" και τα πάντα στηρίζονταν σε ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις για το πως "έπρεπε να συνετίσουμε με κάθε θυσία τα σκυλιά". Η ταμπέλες που με «ελαφρά την καρδία» και περισσή βιασύνη τους κολάγαμε ήταν απερίγραπτες. Χαρακτηρισμοί όπως "κυριαρχικό", "ξεροκέφαλο", "εκδικητικό", "ζηλιάρικο" κ.λ.π. ήταν οι εύκολες απαντήσεις μας στα εκπαιδευτικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Το ότι εμείς μπορεί να κάναμε λάθος δεν μας πέρναγε από το μυαλό.
Η αγάπη μου και η τρέλα μου για τα σκυλιά όμως δεν με άφηναν να μείνω μακριά από το αντικείμενο. Ήμουν σίγουρος ότι κάτι καλύτερο θα υπήρχε. Απλώς δεν ήξερα τι ήταν και που να ψάξω.
Όταν μάζεψα τον Γίγα (αδέσποτο από την Χαλκίδα) αποφάσισα να ψάξω περισσότερο. Σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο στο Mitchigan της Αμερικής (γύρω από χορό με σκυλιά), βρήκα αυτό που έψαχνα. Είδα σκυλιά να κάνουν απίστευτα πράγματα (πιρουέτες, περπάτημα προς τα πλάγια, ζικ-ζακ κλπ, τελείως αφύσικα πράγματα για αυτά). Το κυριότερο τα σκυλιά και οι ιδιοκτήτες χαιρόντουσαν τόσο πολύ αυτό που έκαναν, που έπρεπε να "τσιμπηθώ" ή να κτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο για να το πιστέψω. Πάντα με βασάνιζε μια φράση που συνάδελφοι εκπαιδευτές δελφινιών έλεγαν περιφρονητικά για τους εκπαιδευτές σκύλων. "Αν εμείς (εκπαιδευτές δελφινιών) μπορούμε να κάνουμε ένα δελφίνι να κάνει "τσίσα" μέσα σε ένα κουβά, γιατί εσείς κρεμάτε (με τον πνίκτη) τα σκυλιά σας όταν θέλετε να τα κάνετε απλώς να κάτσουν"?
Έτσι ήρθα σε επαφή με την Θετική Εκπαίδευση, το Operant Conditioning, την εκπαίδευση με σημειωτή συμπεριφοράς, την σημασία της ψυχολογίας στην μάθηση. Ο ενθουσιασμός μου δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Διάβαζα και μάθαινα κυριολεκτικά είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι αλλαγή φιλοσοφίας και προσέγγισης της εκπαίδευσης επηρέασαν πάρα πολύ την συμπεριφορά μου. Άρχισα να νοιώθω περήφανος για το επάγγελμά μου, άρχισα να νοιώθω επιστήμονας και μπορούσα να κοιτάζω τον καθένα στα μάτια όταν του μίλαγα για την δουλειά μου και πρόσεξα ότι οι άνθρωποι με σεβόντουσαν πολύ περισσότερο. Εντυπωσιάζονταν και αυτοί με την πρόοδο των σκυλιών τους. Δύσκολο να τους αλλάξεις από την μια μέρα στην άλλη αλλά αυτό που μέτραγε ήταν ότι χαιρόμουν αυτό που έκανα. Γιατί μόνον όταν αγαπάς αυτό που κάνεις μπορείς να δοθείς με όλη σου την καρδιά.
Όταν αποφάσισα να έρθω και να δουλέψω στην Αθήνα , κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι με μερικές επιβραβεύσεις μπορείς να κάνεις πολλά. Όταν όμως βλέπεις ότι το σκυλί συμμετέχει με το μυαλό του στην εκπαίδευση, όταν βλέπεις τα "γρανάζια" του μυαλού του να γυρίζουν και το "λαμπάκι" της αντίληψης να ανάβει , τότε ξέρεις ότι επικοινωνείς σε ένα θαυμαστό επίπεδο (ανταλλαγής πληροφοριών) με ένα άλλο ζωικό είδος.
Τώρα , δέκα χρόνια αργότερα μετά την επίσκεψή μου στο Michigan, οι φίλοι μου λένε ότι άλλαξα και συμφωνώ μαζί τους. Το να αλλάζεις δεν είναι κακό. Είναι η αποστολή του ανθρώπου να βελτιώνετε και να προσπαθεί για το καλύτερο με ότι και αν καταπιάνεται. Απλώς στην περίπτωση την δική μου, η αλλαγή προσέγγισης στο επάγγελμά μου με έκανε να αναθεωρήσω πράγματα στην ζωή μου, όπως συμπεριφορά, προσδοκίες, ανεκτικότητα, υπομονή, τρόπο έρευνας κ.λ.π. Βεβαίως υπάρχει μακρύ ταξίδι ακόμη αλλά όταν ξέρεις ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι αυτό σου δίνει δύναμη και πίστη.
Δύναμη και πίστη μου δίνουν τα έργα των μεγάλων δασκάλων μου (Bob Bailey, Turid Rugass) και το ίδιο κάνουν οι αγαπημένοι μου μαθητές / συνεργάτες της σχολής εκπαιδευτών σκύλων ( www.stardogs.gr ) με την αφοσίωση και πάθος που δείχνουν για να βελτιώσουν το επάγγελμά μας με τις τόσες θετικές επιδράσεις σε ανθρώπους και ζώα.
Τους ευχαριστώ όλους με ειλικρίνεια καθώς και τα σκυλιά που μου έμαθαν τόσα χρήσιμα πράγματα.
* Το βιβλίο μου «Αρμονική Συμβίωση» προσπαθεί να βοηθήσει στη βελτίωση της σχέσης ανθρώπου – σκύλου και πώς να αποφύγουμε τα μοιραία λάθη.