Όταν απάντησα το τηλέφωνο μια απελπισμένη κυρία άρχισε να παρακαλάει να την βοηθήσω με τα σκυλιά της που σκοτώνονται. Αφού μετά από λίγα λεπτά κατάφερα να την ηρεμήσω, αντιλήφτηκα ότι το πρόβλημα ήταν μεταξύ πέντε σκυλιών που ζούσαν στο ίδιο σπιτικό. Η οικογένεια είχε πρόσφατα μετακομίσει σε μια βίλα στην Ν. Πεντέλη.
Μιας και είχαν μεγάλο κήπο, έφεραν δυο σκυλιά (Ντόμπερμαν και Χάσκυ ) από την Ηλεία που ζούσαν με τους γονείς τους, απόκτησαν ένα Μπόξερ και τους βρήκε και ένα Γερμανικό Λυκόσκυλο που πήδησε μια μέρα μέσα στον κήπο. Μέσα στο σπίτι έχουν και ένα ηλικιωμένο απροσδιόριστης ράτσας που δεν βλέπει.
Στην αρχή για λίγες μέρες όλα πήγαιναν καλά. Σιγά –σιγά όμως άρχισαν να αναπτύσσονται διάφορες δυναμικές και ανταγωνισμοί ανάμεσα στα σκυλιά ώσπου μια μέρα το μεγάλο κακό έγινε. Ένας τρικούβερτος καβγάς με αρκετά αίματα. Με τα χίλια ζόρια ξεχώρισαν τα σκυλιά , τα έδεσαν στις τέσσερις γωνίες του κήπου. Ο τρόμος άρχισε να βασιλεύει μιας και η οικογένεια έπαθε σοκ και φοβόντουσαν μην λυθεί κάποιο σκυλί και ορμίσει σε κάποιο άλλο. Η γυναίκα , η κ. Μαριλένα, παρόλο που τρέμει στην ιδέα και μόνον να ξαναζήσει το ίδιο περιστατικό, αρνήθηκε την ιδέα να παραχωρήσει σε κάποια άλλη οικογένεια κάποια από τα σκυλιά και άρχισε να ζητάει βοήθεια. Έτσι κάλεσε οικογενειακή σύσκεψη. Ο Ανδρέας , ο σύζυγος , απουσιάζει συχνά στο εξωτερικό για δουλειές.
Η Μαριλένα, μετά από το σοκ του σκυλοκαβγά, τρέμει να ασχοληθεί με τα σκυλιά. Το μόνο που κάνει είναι να τους ρίχνει φαγητό. Ποιος θα ασχοληθεί λοιπόν με την εκπαίδευση των σκυλιών? «Εγώ» είπε μια φωνούλα στα αριστερά μου! Γυρίζω και βλέπω την Δανάη, την εφτάχρονη κόρη του ζευγαριού να με κοιτάει με αποφασιστικότητα. «Μπράβο» της λέω για να μην την απογοητεύσω. «Ήσυχα, Δανάη. Εσύ έχεις το σχολείο» λέει η μαμά. «Μετά το μάθημα» αντιλέγει η μικρή. Έντεχνα γυρίσαμε την συζήτηση σε άλλες λύσεις , όμως το αποτέλεσμα ήταν ότι κανείς δεν είχε τον χρόνο και τα κότσια να πλησιάσει τα σκυλιά , πόσο μάλιστα να ασχοληθεί μαζί τους με υπομονή για να τα βοηθήσει.
Έτσι το μόνο που τους πρότεινα ήταν να φτιάξουν χωριστά σπιτάκια για τα σκυλιά, να μην βλέπονται μεταξύ τους και να βγάζουν ένα – ένα έξω στον κήπο για λίγο βόλτα και παιγνίδι.
Μετά από μια εβδομάδα το τηλέφωνο ξανακτύπησε. Η Μαριλένα μου είπε να ξαναπάω. Την ρώτησα αν αποφάσισε να ασχοληθεί με τα σκυλιά. «Δεν μπορώ. Τρέμω και που το σκέφτομαι. Βλέπω εφιάλτες κάθε βράδυ με σκυλιά να τσακώνονται» μου απάντησε. «Πες του να έρθει, ρε μαμά!!» άκουσα την Δανάη να ψιθυρίζει στο τηλέφωνο. «Γιάννη, θέλω να έρθεις γιατί έχουμε και άλλο πρόβλημα. Έλα και θα τα πούμε» μου λέει η Μαριλένα κλαίγοντας. Πήγα.
«Έστω μόνο την Πέτρα» μου λέει και αρχίζει να κουνάει νευρικά τα δάχτυλά της στο τραπέζι. Πέτρα ήταν το όνομα του λυκόσκυλου (κουβάλαγε πέτρες στο στόμα του 10 ώρες το εικοσιτετράωρο). Να και το τηλεφώνημα του πατέρα από την Σουδία που βρίσκονταν. Συνωμοσία σκέφτηκα. «Γιάννη κάνε ό,τι μπορείς μου λέει. Η μικρή δεν κοιμάται, δεν τρώει και δεν έχει πάει στο σχολείο τις δυο τελευταίες μέρες».
«Ανδρέα, θα μας κλείσουνε όλους μέσα» του λέω με νόημα.
«Σε παρακαλώ, δοκίμασε. Από μακριά με το λουρί» μου λέει. «Αν δούμε ότι αγριεύει το σκυλί, θα σταματήσουμε».
Από την δεύτερη εβδομάδα το σκυλί άρχισε να δείχνει μικρά σημάδια βελτίωσης. Δεν μας γάβγιζε , κουνούσε λιγάκι την ουρά της. Σιγά σιγά αρχίσαμε να την αφήνουμε να «ψαρεύει» με την γλώσσα της τα μεζεδάκια από την παλάμη μας (πάντα μέσα από την συρμάτινη περίφραξη). Στην επόμενη επίσκεψη αποφασίσαμε να την βγάλουμε έξω. Αφού πρώτα «κλειδώσαμε» την Μαριλένα στο σπίτι για να μην πάθει υστερία, η Δανάη και εγώ , αφού πρώτα με κόλπο περάσαμε ένα μακρύ σκοινένιο λουρί στην Πέτρα , ανοίξαμε την πόρτα. Το σκοινί για λόγους ασφαλείας θα γλιστρούσε μέσα από ένα άνοιγμα του φράχτη ώστε σε περίπτωση ανάγκης να μπορούσαμε να σταματήσουμε το σκυλί μακριά από εμάς. Η Πέτρα μετά τα αρχικά τραβήγματα για να πάει στα άλλα σκυλιά που γάβγιζαν, άρχισε να δίνει προσοχή προς εμάς. Αρχίσαμε με ήρεμο τρόπο να της πετάμε μεζεδάκια. Στην αρχή δεν τα έτρωγε, δείγμα της ανασφάλειας και του στρες που είχε. Μετά από δέκα λεπτά άρχισε να τα τρώει. Αυτό το μέσα έξω το κάναμε για 4-5 μέρες. Η Πέτρα άρχισε να τρώει μεζεδάκια με το που έβγαινε και άρχισε και να κάθεται. Η έκφρασή της άρχισε να μαλακώνει. Άρχισε να ηρεμεί, να μην γαβγίζει.
Τώρα μετά από ένα μήνα η Δανάη μόνη της βγάζει την Πέτρα έξω, την κάνει βόλτες στον κήπο, την έχει μάθει να κάθεται, να ξαπλώνει, να έρχεται, να δίνει το χέρι της, να περπατάει δίπλα της, να μένει. Έχει καταφέρει να δέχεται τα χάδια. Επίσης η μικρότερη αδερφή , η Κέλυ, άρχισε και αυτή να πλησιάζει το σκυλί.
Η Δανάη άρχισε να εκπαιδεύει και το Μπόξερ (δεν ήταν άγριο) και επίσης να κάνει επισκέψεις και σε ένα σκυλί ενός γείτονα.
Ελπίζω όμως να μην βρίσκομαι συχνά σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.