Εχτές γνώρισα μια άστεγη και την έκανα φίλη μου. Της ζήτησα να έρθει σπίτι μου να κοιμηθεί και δισταχτικά δέχτηκε.
Το ένα της πόδι το είχε σπάσει κάποτε αλλά επειδή δεν είχε κανέναν να την βοηθήσει, κόλλησε στραβά και τώρα κουτσαίνει πολύ. Ως αποτέλεσμα, έχει πληγές στο πέλμα της, από την προσπάθεια να κινηθεί κανονικά.Σήμερα το πρωί πήρε τις εξετάσεις που είχε κάνει σε μια φιλανθρωπική οργάνωση. Είναι φορέας αλλά δεν έχει ακόμα νοσήσει. Έχει και ένα ακόμα μεταδοτικό νόσημα αλλά αυτό ούτε καν μετράει πια.
Είναι αδύνατη. Τόσο αδύνατη που μπορεί κανείς να μετρήσει τα παΐδια της. Είναι διακριτική και ήσυχη, θα έλεγε κανείς ευγενική.Δεν παραπονέθηκε ούτε μια φορά. Για εκείνη το μόνο που μετράει είναι το ότι υπάρχει. Όταν πονάει, απλά σηκώνει ελαφριά το πονεμένο πόδι και περιμένει. Η φίλη που συνάντησα στον δρόμο θα φύγει σύντομα και ελάχιστοι θα δώσουν σημασία. Οι μέρες θα συνεχίσουν να κυλούν κανονικά, μα μικρό το κακό… Εκείνη ποτέ δεν αναρωτιέται για το τι θα αφήσει πίσω. Ποτέ δεν ανησυχεί για την εικόνα της σε αυτόν τον κόσμο και είναι πάντα ειλικρινής. Αν κάτι το αγαπάει το δείχνει. Αν το μισεί, το ίδιο.Είναι η προσωποποίηση όλων αυτών που είμαστε. Και η αλήθεια είναι μια. Δεν είμαστε κάτι το ιδιαίτερο. Είμαστε απλά εδώ για λίγο. Εκείνη τουλάχιστον ξέρει να προχωράει μπροστά, ενστικτωδώς αν προτιμάτε και να κάνει φίλους και εχρούς μέσα σε δευτερόλεπτα αν αυτό ορίζει η καρδιά της.
Αυτή είναι η φίλη μου η Μπέτυ. Άτυχο γκριφόν τερριέ ??? με Καλααζάρ και ερλειχίωση από την Ν. Ιωνία.Επιμέλεια : Άννα Παπαδάκου
Η φίλη που συνάντησα
Typography
- Font Size
- Default
- Reading Mode