Στις 14 Σεπτεμβρίου 1998 ένας αδύνατος Μαλαισιανός με γυαλιά, ονόματι Γουόνγκ Κενγκ Λιάνγκ, έφτασε με την πτήση 12 της Japan Airlines στο Διεθνή Αερολιμένα της Πόλης του Μεξικού. Φορούσε ξεβαμμένο τζιν, γαλάζιο σακάκι και ένα μπλουζάκι που απεικόνιζε ένα κεφάλι ιγκουάνα. Ο Τζορτζ Μόρισον, επικεφαλής πράκτορας των Ειδικών Επιχειρήσεων –της πενταμελούς μυστικής ομάδας της Υπηρεσίας Ιχθυοπανίδας και Άγριας Πανίδας των ΗΠΑ–, βρισκόταν εκεί για να τον «υποδεχτεί». Λίγο μετά τη σύλληψή του, ο Άνσον (έτσι είναι γνωστός ο Γουόνγκ στους εμπόρους άγριων ζώων και στους αξιωματούχους που είναι υπεύθυνοι για την επιβολή του νόμου ανά τον κόσμο) οδηγήθηκε με χειροπέδες από τη μεξικανική αστυνομία στις χειρότερες φυλακές της χώρας.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΠΡΑΪΑΝ ΚΡΙΣΤΙ
Για την ομάδα του Μόρισον, ο Άνσον Γουόνγκ ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους – ο πιο καταζητούμενος έμπορος ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση. Η σύλληψή του, για την οποία είχαν συνεργαστεί οι αρχές της Αυστραλίας, του Καναδά, του Μεξικού, της Νέας Ζηλανδίας και των ΗΠΑ, ήταν μια δύσκολη νίκη, η έκβαση μιας πενταετούς μυστικής επιχείρησης, που ακόμα θεωρείται η πιο πετυχημένη διεθνής έρευνα για το λαθρεμπόριο άγριων ζώων στα χρονικά.
Αυτό το κείμενο στάθηκε η αφορμή να διαβάσω ολόκληρο το άρθρο σε ένα περιοδικό που κατά λάθος έπεσε στα χέρια μου. Ειδικότερα η τελευταία γραμμή με έκανε να παρατήσω ότι ασχολία είχα εκείνη τη στιγμή και να μην σηκωθώ από την καρέκλα μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση των δέκα σελίδων έως την ολοκλήρωση του άρθρου. Οι σελίδες κυλούσαν σαν νερό και κάθε μία ήταν και μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα. Για να γίνω λίγο πιο κατανοητή ας αναφερθώ λίγο στο περιεχόμενο του.
Ο Άνσον Γουόνγκ, όπως αναφέρεται και παραπάνω είναι ίσως ο πιο διαβόητος έμπορος απειλούμενων ειδών. Ο Μόρισον, πράκτορας των Ε.Ε. (ειδικών επιχειρήσεων), τον κυνηγούσε 5 χρόνια. Αρχικά πλασαρίστηκε σαν ένας μικρός έμπορος ζώων, με σκοπό να πλησιάσει τον Άνσον με φιλικές διαθέσεις. Έτσι, η συνεργασία έγινε πιο έντονη με αποτέλεσμα ο Άνσον να ανοιχτεί στον Μόρισον και να του αποκαλύψει τα μυστικά του. Μετά την σύλληψη, καταδικάστηκε και αφέθηκε ελεύθερος στα επόμενα 5 χρόνια. Ο Άνσον όμως δεν πήρε το μάθημα του. Συνέχισε αμέσως τις παράνομες επιχειρήσεις του και αυτή την στιγμή έχει πετύχει, μέσω μηχανορραφιών και δωροδοκιών, να έχει και την υποστήριξη της Μαλαισιανής κυβέρνησης…
Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της ιστορίας με αυτήν την πικρή για όλους τους ζωόφιλους έκβαση, μου γεννήθηκαν απορίες και ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, που είχε “βοηθήσει” στην εξαφάνιση σπάνιων πουλιών και θηλαστικών, συνεχίζει ανενόχλητος και μάλιστα με κανένα φόβο πλέον να τον πιάσουν και να τιμωρηθεί, αφού και σε αυτήν την περίπτωση η διαφθορά ορισμένων ανθρώπων υπερνίκησε την αξία της ζωής. Όταν βλέπεις ότι ακόμα και οι πιο σκληροί εγκληματίες δεν τιμωρούνται, νιώθεις ακόμα πιο αδύναμος να κάνεις κάτι για να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο. Η ευκολία με την οποία ο Άνσον έστελνε αεροπορικώς σκοτωμένους κινέζικους αλιγάτορες και χελώνες Astrochelys yniphora μέσα σε βαλίτσες, ισοδυναμεί με την ευκολία ορισμένων ανθρώπων να κάνουν τα στραβά μάτια για χάρη της χλιδής και του πλούτου. Όλα αυτά είναι μια αλυσίδα, και δυστυχώς μεμονωμένα άτομα έχουν μηδενική έως και καθόλου δύναμη να τους πολεμήσουν.
Τι μπορούμε να κάνουμε τότε; Μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την παράνομη δραστηριότητα που έχει πάρει επικές διαστάσεις; Ή απλώς το μόνο που μας μένει είναι να καθόμαστε θεατές μπροστά στον εκμηδενισμό της ζωής ενός έμψυχου όντος; Οι απαντήσεις μου εκείνο το βράδυ πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν αρκετά απαισιόδοξες. Δεν μπορώ να πω ότι σήμερα, μία εβδομάδα αργότερα έχουν αλλάξει ιδιαίτερα, αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μόρισον πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα μια μικρή ελπίδα.
Τελλόγλου Βικτώρια Θετική Εκπαιδεύτρια
