Αλλά και η βόλτα ήταν μαρτύριο, γιατί τραβούσε υπερβολικά, ώστε να τους πηγαίνει εκείνος βόλτα και όποιο αντικείμενο έπιανε στο στόμα του, δεν το άφηνε για κανένα λόγο, με αποτέλεσμα να τρώει πράγματα που δεν έπρεπε. Επίσης, οτιδήποτε περνούσε γύρω του (άνθρωποι, αυτοκίνητα, μηχανάκια κλπ), τα γαύγιζε και ήθελε να τα κυνηγήσει. Το παιχνίδι και η όποια επαφή μαζί του ήταν κι αυτά δύσκολα, γιατί πηδούσε πάνω τους, τους δάγκωνε, σε σημείο που τους είχε γεμίσει μελανιές!

Ένα σκυλί απολύτως συγχυσμένο, γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο να του δείξουν-διδάξουν, τι «πρέπει» να κάνει!

Γνωρίζοντας την οικογένεια διαπίστωσα, πως μη έχοντας ζήσει πάλι με σκύλο και προφανώς, έχοντας μία νοοτροπία διαφορετική για τα σκυλιά, συνάντησα μια μικρή δυσκολία. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν τα αγαπούν, έχουν όμως μια συγκεκριμένη άποψη για την ύπαρξή τους κοντά στον άνθρωπο!

Και ο περίγυρός τους ήταν της λογικής, ότι ο σκύλος πρέπει να εκπαιδευτεί με αρνητικό τρόπο, γιατί μόνο έτσι θα μάθει να πειθαρχεί και δε θα τους «πάρει τον αέρα» Η συμβουλή τους ήταν, πνίχτης για να μην τραβάει στη βόλτα, ηλεκτρικό κολάρο για να μην τρώει από το έδαφος και κλωτσιές και χτυπήματα για να μην πηδάει πάνω και να μη δαγκώνει. Επιχειρήματα γι΄ αυτό; Ότι « Σκύλος είναι, δεν πονάει», δηλαδή κανένα ίχνος συμπόνιας για το ζωάκι και το δεύτερο, ότι αφού γίνεται για το «καλό» του, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, δηλαδή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Τους συνέστησαν ακόμα, ότι πρέπει να μεγαλώσει αρκετά για να μπορέσει να εκπαιδευτεί, δηλαδή να φθάσει 6- 8 μηνών. Ο λόγος που προτείνεται αυτό, φαντάζομαι είναι γνωστός σε όλους!

Και όσοι έχουν σκυλιά στα σπίτια τους, μπορούν να καταλάβουν, πόσο μεγάλο λάθος είναι αυτό! Ο σκύλος σε αυτή την ηλικία, έχει ήδη αποκτήσει κάποιες συμπεριφορές,-τις πιο πολλές φορές ανεπιθύμητες-, που έχουν ενισχυθεί κατά κόρον, μέσα από τη λανθασμένη αντιμετώπιση της οικογένειας, γιατί δε γνωρίζουν, πώς πρέπει να συμπεριφερθούν. Και φυσικά είναι πιο δύσκολο να διορθώσεις μια συμπεριφορά, από τον να την διδάξεις από την αρχή.

Ευτυχώς για τον Αίαντα, η μαμά του και υπεύθυνη για αυτόν και την ύπαρξή του στο σπίτι, είναι η κόρη της οικογένειας, μια κοπέλα 23 χρόνων. Και λέω ευτυχώς, γιατί η ευαισθησία της για τα ζώα και η αγάπη για το σκύλο της, την έκαναν να εναντιώνεται σε αυτό τον τρόπο και να προτιμάει να μην εκπαιδευτεί έτσι!

Μέχρι που πληροφορήθηκε για τη θετική εκπαίδευση και με κάλεσε.

Ομολογώ, πως όταν βρέθηκα μπροστά σε αυτή την κατάσταση, απογοητεύθηκα λίγο.

Σκέφθηκα, πως αφού επικρατεί αυτή η νοοτροπία από τη μια, η πίεση από τους γύρω από την άλλη και αφού η κοπέλα ήταν επιφυλακτική σε κάτι «άγνωστο», (όπως η ίδια μου εμπιστεύθηκε κάποια στιγμή), προβληματίστηκα για την έκβαση και το αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας.

Δεν απελπίστηκα όμως, αντίθετα ήταν μια πρόκληση για μένα, να προσπαθήσω να αποδείξω και να πείσω για τα αποτελέσματα της θετικής μεθόδου! Μίλησα πολύ με την οικογένεια για το θεωρητικό μέρος και τον τρόπο και αφού τους βρήκε σύμφωνους, ξεκινήσαμε την εκπαίδευση.

Έτσι κι αλλιώς η μαμά του, δεν ήθελε λόγο για να πεισθεί, άλλωστε ήταν απόλυτα σύμφωνη με τον φιλικό τρόπο που της πρότεινα, απλά βλέποντας το σκύλο -γίγαντα τόσο ανυπάκουο και «ατίθασο» και μη γνωρίζοντας τη θετική εκπαίδευση, ήταν λίγο «δύσπιστη» αλλά καθόλου αρνητική και σίγουρα αποφασισμένη!

Ήταν πολύ συνεπής και σταθερή σε ότι λέγαμε, έδειξε υπομονή, του φέρθηκε δίκαια και έσκυψε με αγάπη και σεβασμό πάνω στο σκύλο της και το «θαύμα» έγινε!!!

Τώρα βρισκόμαστε κοντά στο τέλος του δικού μου ρόλου στην εκπαίδευσή του και το αποτέλεσμα, είναι θεαματικό!

Ο Αίαντας, που τώρα είναι 8 μηνών και περισσότερα κιλά από τη μαμά του, περπατάει ήρεμος δίπλα της , «κύριος» που κυριολεκτικά συνοδεύει στη βόλτα! Αφήνει αμέσως κάτι δελεαστικό, που θα θελήσει να βάλει στο στόμα του (σκύλος είναι άλλωστε ) με την εντολή «άστο». Αδιαφορεί εντελώς για ότι κινείται γύρω του και κοιτάζει τη μαμά του στα μάτια, όταν του μιλάει. Δεν πηδάει πάνω τους, δε δαγκώνει και γενικά είναι ένας σκύλος, που τώρα πια, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Έτσι απολαμβάνουν και οι δύο τις βόλτες τους και τη συμβίωσή τους γενικότερα!

Η κοπέλα είναι πολύ χαρούμενη, γιατί ο σκύλος της είναι πια ένας υπάκουος σκύλος! Η ίδια έχει αποκτήσει μια καταπληκτική σχέση μαζί του και η οικογένεια επίσης, αναθεωρώντας χθεσινές απόψεις και ο περίγυρος έχει «μαλακώσει» και άρχισε να βλέπει με «άλλο μάτι» αυτό τον τρόπο εκπαίδευσης!

Μου είπε, πως έχει ενθουσιαστεί με τη στροφή 180 μοιρών, που έχει κάνει ο σκύλος της και πως νιώθει ευγνωμοσύνη, που τη βοήθησα να τον καταλάβει , να αρχίσει να επικοινωνεί μαζί του και να χτίσει μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης, σεβασμού και αγάπης, που θα κρατήσει για πάντα! Κι εγώ, είμαι πραγματικά ικανοποιημένη, γιατί ο Αίαντας υπήρξε ένας εκπληκτικός μαθητής! Ρούφηξε σαν σφουγγάρι όσες πληροφορίες πήρε και κάθε φορά, είναι πρόθυμος να ικανοποιήσει επιθυμίες, γιατί δεν έχει λόγους να μην το κάνει. Αντίθετα, κάθε αφορά που θα κάνει το «σωστό», θα εισπράξει επιβράβευση και πάνω απ’ όλα αγάπη!

Και η μαμά του, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την ιστορία, πίστεψε στη μέθοδο, με εμπιστεύθηκε, επέδειξε αξιοθαύμαστη υπομονή και επιμονή και έτσι, κατάφερε να ανατρέψει απόψεις και θεωρίες πολλών!

Αδιάψευστος μάρτυρας αυτής της ιστορίας, είναι ο ίδιος ο Αίαντας!

Για του λόγου το αληθές, σας προτείνω να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου www.smartdogs.gr και να δείτε το βιντεάκι με τον Αίαντα.

Χαίρομαι όταν βοηθάω ανθρώπους να καταλάβουν τα σκυλιά τους, να μάθουν να επικοινωνούν μαζί τους και να τους φέρονται δίκαια και με σεβασμό!

Γιατί τα σκυλιά, όταν τα φέρνουμε στα σπίτια μας και δεν τους δείχνουμε τι πρέπει να κάνουν, αυτά απλά φέρονται φυσιολογικά! Δεν ξέρουν, πώς να συμπεριφερθούν για να είμαστε κι εμείς ευχαριστημένοι.

Διανύοντας μια πορεία χρόνων στη ζωοφιλία και τα τελευταία στη θετική εκπαίδευση, διαπιστώνω όλο και πιο συχνά, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι, είτε δεν έχουν ζήσει ξανά με σκυλιά, είτε δε γνωρίζουν το σωστό τρόπο, είτε πληροφορούνται λάθος πράγματα από διαφόρους, καταλήγουν να ταλαιπωρούν τα σκυλιά τους!

Το αποτέλεσμα είναι, για τους πιο ευαίσθητους, να κλαίνε, όπως μου είπε κάποια κυρία: «Το χτυπάω, αλλά δεν καταλαβαίνει και μετά στεναχωριέμαι που το χτυπάω και κλαίω».

Και στη χειρότερη περίπτωση, των αμετανόητων και των υποστηρικτών «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», να καταλήγουν να απομονώνουν τα σκυλιά τους και να τους πετάνε το φαγητό από μακριά, γιατί ούτε οι ίδιοι δε μπορούν να τα πλησιάσουν!

Ευτυχώς στις μέρες μας, έχουμε προοδεύσει πολύ στο θέμα της ενημέρωσης και έχουμε πολλές πηγές να παίρνουμε πληροφορίες. Γι΄ αυτό καλό είναι να ψάχνουμε, πριν πάρουμε μια απόφαση, που θα είναι καθοριστική για τη σχέση και φυσικά για την ποιότητα ζωής με τον πιο πιστό μας φίλο. Ξέρω, πως δεν είναι εύκολο να αποβάλλει κανείς μια νοοτροπία και στάση ζωής, όταν μεγαλώσαμε γενιές, μέσα σε μία κοινωνία, που έμαθε να τιμωρεί το «κακό» και ξεχνάει να επιβραβεύσει το «καλό».

Κάποτε το ξύλο και η τιμωρία, ήταν παιδαγωγική μέθοδος! Σήμερα, όχι μόνο θεωρείται αντιπαιδαγωγική αλλά είναι και παράνομη! Ας ενημερωνόμαστε λοιπόν κι ας αρχίσουμε να βλέπουμε τα σκυλιά με πιο ανθρώπινο μάτι.

Οι περισσότεροι έχουν ευαισθησία και συμπόνια για τα ζώα και ιδιαίτερα γι’ αυτά που έχουν στα σπίτια τους (γιατί αλλιώς, ποιος ο λόγος ύπαρξης κοντά τους;), απλά τις πιο πολλές φορές δε γνωρίζουν, πως υπάρχει και η άλλη οδός!

Το ποιό δρόμο θα ακολουθήσει κανείς στη ζωή του, είναι καθαρά προσωπική επιλογή. Αλλά με γνώμονα, ότι κανείς δεν θέλει να του φέρονται βίαια, άδικα και χωρίς σεβασμό, ας επιλέξουμε τον ίδιο δρόμο και για τα σκυλιά μας!

Αυτοί που αρέσκονται στη βία και την αδικία, γιατί αυτό τους ικανοποιεί και θέλουν και τα σκυλιά τους «στρατιώτες» που εκτελούν από φόβο, θέλω να πιστεύω, ότι είναι λίγοι…

Όλο και πιο συχνά συναντάω ανθρώπους, που παρ’ ότι οι περισσότεροι, δεν γνωρίζουν τη θετική εκπαίδευση, την προτιμούν και την επιλέγουν για τα σκυλιά τους.

Αυτό μου δίνει χαρά, αλλά και δύναμη να συνεχίσω να παλεύω, να τη γνωρίσει, όλο και περισσότερος κόσμος. Γιατί θεωρώ, ότι είναι πολύ άδικο και απάνθρωπο στη σημερινή εποχή και ενώ υπάρχει κι άλλος δρόμος και τρόπος , να βασανίζουμε και να κακοποιούμε τα σκυλιά για να μάθουν!

Ξέρω, πως η νοοτροπία των ανθρώπων δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά προσπαθώ να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στο οικοδόμημα της Θετικής Εκπαίδευσης!

Ή αλλιώς, όπως μου είπε κάποτε και ο δάσκαλος Γιάννης Αραχωβίτης, «ο καθένας από μας ρίχνει το σπόρο του Ελένη, κάποτε όλοι αυτοί οι σπόροι θα καρποφορήσουν»!

Ελένη Κασπίρη Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων-Πάτρα