Πριν λίγο καιρό, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μία κυρία που βρισκόταν σε απόγνωση!
Εχει δύο σκυλάκια, τα οποία βρήκε στο δρόμο και επειδή η 10χρονη κόρη της η Φωτεινή, τα λυπήθηκε, τα πήραν στο σπίτι τους. Και η ίδια αρκετά ζωόφιλη, όπως μου δήλωσε.
Έτσι υιοθέτησαν τα δύο αυτά ζωάκια, αρσενικά, μεσαίου μεγέθους, το ένα ηλικίας 1, 5 και το άλλο 2,5 χρόνων.Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν, ότι τα σκυλάκια είχαν για τουαλέτα όλο το σπίτι αδιακρίτως.
Βρισκόταν σε ένα συνεχή πόλεμο με τα σκυλιά και με την οικογένεια!
«Αν μπορείτε βοηθήστε με, κάντε κάτι, γιατί δεν αντέχω άλλο και τα σκυλιά θα εκδιωχθούν από το σπίτι μεθαύριο». Ήταν το χρονικό περιθώριο, που είχε δώσει ο μπαμπάς της οικογένειας!
Με την άφιξή μου στο σπίτι, έζησα το εξής σκηνικό: Το ένα σκυλάκι ούρησε στον καναπέ και η κυρία άρχισε να του φωνάζει και να το κυνηγάει. Εκείνο κατατρομαγμένο, τρύπωσε σε μια γωνιά και τότε το άρπαξε και το εξόρισε στο μπαλκόνι ουρλιάζοντας.
Συμπληρώνοντας μου είπε: «Έχω χρησιμοποιήσει όλες τις μεθόδους, που μου έχουν πει!
Της εξήγησα, ότι για να μάθουν, πρέπει να τους δείξετε το σωστό σημείο, με το σωστό όμως τρόπο!
Της έδωσα κάποιες συμβουλές, αλλά ήταν πολύ αρνητική να τις εφαρμόσει.
Ο σύζυγος απουσίαζε και ο γιός της, ένα αγόρι 14 χρόνων, διαχώρισε τη θέση του και είπε, πως δε θέλει να ασχοληθεί καθόλου.
Της είπα, πως και τα μωρά μέχρι να μάθουν, φοράνε πάνες, άλλωστε ως μητέρα, το γνωρίζει πολύ καλά. Αν δεν τους δείξετε, που πρέπει να πηγαίνουν, είναι σα να βγάλετε από ένα μωρό τις πάνες και χωρίς να του δείξετε, να έχετε την απαίτηση να πάει μόνο του στην τουαλέτα!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το βλέμμα μου έπεσε στη Φωτεινή και είδα τα μάτια της να έχουν βουρκώσει.
Εντυπωσιάστηκα και ένιωσα ανακούφιση, αλλά συγχρόνως προβληματίστηκα, αν το μικρό παιδί θα ασχοληθεί και θα έχει την υπομονή να δουλέψει με τα σκυλάκια.
Η Φωτεινή με την ίδια σιγουριά συνέχισε: « Μαμά σου υπόσχομαι, πως θα διαβάζω, αλλά άφησέ με να προσπαθήσω, γιατί δε θέλω να φύγουν τα σκυλιά από το σπίτι μας!
Έφυγα, μα δεν κρύβω, ότι ανησυχούσα πάρα πολύ για την τύχη αυτών των δύο μικρών.
«Θέλω να σας ενημερώσω, πως τα σκυλιά έμαθαν την τουαλέτα τους, δεν ξαναλέρωσαν μέσα στο σπίτι και τώρα είμαστε όλοι ήρεμοι, άνθρωποι και σκυλιά! Θέλω επίσης, να σας πω χίλια ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και εκ μέρους όλης της οικογένειας και ιδιαίτερα από την κόρη μου, γιατί θα κάνουμε Χριστούγεννα όλοι μαζί, χαρούμενοι και αγαπημένοι μαζί με τα σκυλιά μας!»
Έχω πεισθεί, ότι πολλοί άνθρωποι αγαπούν τα σκυλιά τους, αλλά άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από λανθασμένη πληροφόρηση μη ειδικών, καταφεύγουν σε μεθόδους, που δε βοηθούν στη σωστή εκπαίδευση των σκύλων.
Το αξιοσημείωτο σ΄ αυτή την ιστορία, είναι η αγάπη του μικρού κοριτσιού για τα ζώα και η υπομονή και επιμονή του να τα εκπαιδεύσει, αφήνοντας ίσως στην άκρη, το παιχνίδι και κάποιες παιδιάστικες ασχολίες της.
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων-Πάτρα