Κοντά σε αυτό το Σημείο κείτονται τα Λείψανα κάποιου που είχε Ομορφιά χωρίς Ματαιοδοξία, Δύναμη χωρίς Θράσος, Τόλμη χωρίς Σκληρότητα και όλες τις Αρετές του Ανθρώπου χωρίς τα Ελαττώματά του.
Ο Επαινος αυτός, που θα μπορούσε να είναι μια ανούσια Κολακεία αν αναγραφόταν πάνω από ανθρώπινες στάχτες, δεν είναι παρά ένας δίκαιος φόρος τιμής στη Μνήμη του ΜΠΟΟΥΣΟΝ2, ενός ΣΚΥΛΟΥ, που γεννήθηκε στη Νέα Γη, τον Μάιο, 1803 και πέθανε στο Αββαείο του Νιούστεντ, στις 18 Νοεμβρίου, 1808.
Οταν κάποιος περήφανος Γιος του Ανθρώπου επιστρέφει στη γη, άγνωστος στη Δόξα, αλλά δικαιωμένος από τη Γέννησή του, η τέχνη του γλύπτη εξαντλεί τη μεγαλοπρέπεια της θλίψης και οι χιλιοτραγουδισμένες υδρίες μαρτυρούν για εκείνους που αναπαύονται από κάτω. Οταν όλα έχουν τελειώσει, πάνω στο Μνήμα βλέπει κανείς όχι αυτό που ήταν, αλλά αυτό που θα 'πρεπε να είναι:
Αλλά ο φουκαράς ο Σκύλος, ο πιο πιστός φίλος στη ζωή, πρώτος να καλωσορίσει, πρώτος απ' όλους να υπερασπιστεί, που η άδολη καρδιά του ανήκει ακόμα στον Κύριό του, που μοχθεί, παλεύει, ζει, αναπνέει μόνο γι' αυτόν, πέφτει χωρίς δόξα, χωρίς να αναγνωριστεί όλη η αξία του - και αμφισβητείται στον Ουρανό η Ψυχή που είχε στη γη: ενώ ο άνθρωπος, ματαιόδοξο έντομο! ελπίζει να συγχωρεθεί και απαιτεί για τον εαυτό του τη μοναδική αποκλειστικότητα του Ουρανού.
Ω άνθρωπε! εσύ, αδύναμε ένοικε μιας ώρας, εξευτελισμένος από τη δουλεία, ή διεφθαρμένος από την εξουσία -η αγάπη σου είναι λαγνεία, η φιλία σου όλη μια απάτη, η γλώσσα σου υποκρισία, τα λόγια σου ένα ψέμα! Από τη φύση σου αχρείος, εξευγενισμένος μόνο κατ' όνομα, κάθε ευγενικό ζώο μπορεί να σε κάνει να κοκκινίσεις από ντροπή. Εσύ, που τυχόν θα δεις αυτήν την απλή υδρία, προσπέρνα - δεν τιμάει κάποιον που θα 'θελες να θρηνήσεις.
Για να σημαδέψει τα λείψανα ενός φίλου αυτές οι πέτρες έχουν υψωθεί·δεν γνώριζα παρά μονάχα έναν - και βρίσκεται εδώ.