Της Βάσως Αποστολοπούλου - Αναστασίου
(γιατρός, συγγραφέας, ζωόφιλη, άνθρωπος)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σκυλάκος. Ας τον ονομάσουμε Ρεξ.
Ο Ρεξ ήταν κουτάβι, Μεγαλόσωμο, μαύρο και ζωηρό. Κι είχε οικογένεια. Ανθρώπινη. Κι όλα ήταν καλά. Μέχρι που η «ανθρώπινη» οικογένειά του αποφάσισε πως δεν τον ήθελε άλλο. Ίσως επειδή ήταν μεγαλόσωμος. Ή μαύρος. Ή ζωηρός. Ή επειδή, απλά, τον βαρέθηκε! Τον πήγαν κάπου μακριά από το σπίτι του. Και τον έδεσαν σ' ένα δέντρο! Για να μη μπορεί να γυρίσει πίσω! Γιατί το έχουν αυτό οι σκυλάκοι - να θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι τους! Κι ας είναι το αφεντικό τους τέρας! Ο Ρεξ αγωνίστηκε να σπάσει το σκοινί. Μα το σκοινί ήταν γερό - δεν έσπασε. Έκανε μόνο μια βαθιά πληγή στο λαιμό του και χώθηκε στη σάρκα του. Και τον έπνιγε. Ο Ρεξ έκλαιγε. Διψούσε, πονούσε, φοβόταν. Μα ήταν μόνος και γύρω ερημιά! Πόσες μέρες πέρασαν; Ο περαστικός τυχαίος διαβάτης τον είδε. Τον συμπόνεσε. Πλησίασε, τον χάιδεψε. Ο Ρεξ του έγλυφε τα χέρια, του κουνούσε την ουρά! Ο σωτήρας του! Ο διαβάτης τον πήγε στο καταφύγιο των ζώων. Προσπάθησαν να λύσουν το σκοινί - δεν έβγαινε! Είχε γίνει ένα με τη σάρκα! Χρειάστηκε χειρουργείο για να βγει - μαζί με το δέρμα! Ο Ρεξ έχει ένα βαθύ σημάδι στο λαιμό! Το σκοινί που τον έπνιγε δεν άφηνε το αίμα να κυκλοφορεί καλά. Και ο Ρεξ δεν βλέπει πια - είναι τυφλός!
Έζησε ΕΦΤΑ χρόνια σ' ένα κλουβί του καταφύγιου! Κανείς δεν τον ήθελε. Ίσως γιατί ήταν μεγαλόσωμος. Ή μαύρος. Ή τυφλός. Κι ας μην ήταν πια ζωηρός. Κι ας ήταν μόνο ένας φοβισμένος σκυλάκος κουλουριασμένος σε μια γωνιά! Οι άνθρωποι τον προσπερνούσαν.
Η Γυναίκα στάθηκε μπροστά στο κλουβί και τον κοίταξε. «Αυτόν θα πάρω», είπε. Κι ας ήταν μεγαλόσωμος, μαύρος και τυφλός! Ίσως ακριβώς γι αυτό! Γιατί η Γυναίκα είχε ΚΑΡΔΙΑ!
Ο Ρεξ είναι πια ευτυχισμένος! Ζει σ' ένα ζεστό σπίτι με την Γυναίκα και τα δυο γατιά της - το ένα τυφλό επίσης! Έχει μάθει να κινείται άνετα στον χώρο. Έχει μάθει ΞΑΝΑ να περπατά - το είχε ξεχάσει εφτά χρόνια στο κλουβί! Πηγαίνει βόλτες μακρινές με τη Γυναίκα και την «κοιτάζει» με λατρεία! Αυτά τα μεγάλα, σβησμένα μάτια έχουν μέσα τους όλη την αγάπη του κόσμου! Κι ας μη βλέπουν! Η Γυναίκα είναι ο κόσμος όλος για τον σκυλάκο! Κι όταν δεν είναι κοντά του, ο Ρεξ χάνει τον κόσμο - και φοβάται! Γι αυτό και η Γυναίκα τον έχει πάντα μαζί της! Γιατί τον αγαπά! Γιατί η Γυναίκα έχει ΚΑΡΔΙΑ! Είχα την χαρά και την τιμή να συναντήσω αυτή τη Γυναίκα όταν ήλθε στην Αθήνα γιατί μένει σε άλλη πόλη! Την Μαρία Κ.! Φίλη μου από το fb - εδώ «γνωριστήκαμε» και αποφασίσαμε να γνωρίσουμε η μία την άλλη και στην αληθινή ζωή! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σέβομαι τον ιδιωτικό χαρακτήρα αυτής της συνάντησης. Ένα μόνο θα πω: η Μαρία είναι ένας υπέροχος άνθρωπος! Και, βέβαια, γνώρισα τον Ρεξ! Αχώριστη συντροφιά της! Τον χάιδεψα, μου έγλυψε το χέρι, μου κούνησε την ουρά, με «κοίταξε» με τα γλυκά του μάτια! Περπατήσαμε στην παραλία με έναν Ρεξ πανευτυχή! Είπαμε πολλά - κι αν είχαμε χρόνο, θα λέγαμε άλλα τόσα! Και χωρίσαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε με την πρώτη ευκαιρία - οι τρεις μας πάντα!
Υ.Γ. Δεν ήταν τυχερό μου να ξαναδώ τον Ρεξ. "Έφυγε" ένα χρόνο μετά από καρκίνο... Η Μαρία είναι απαρηγόρητη. Το μόνο που μαλακώνει τη θλίψη της είναι η σκέψη ότι ο Ρεξ έζησε τρία όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια κοντά της... κι η λατρεία που βλέπει στα μάτια της αδέσποτης σκυλίτσας που πήρε τη θέση του Ρεξ στο καλαθάκι του...
Καλημέρα φίλοι μου!