Μου έχει πει χιλιάδες φορές ξανά και ξανά ότι
Εγώ είμαι ο λόγος που υπάρχει: με τον τρόπο που ακουμπάει
Πάνω στο πόδι μου, με τον τρόπο που κουνάει με χαρά
Την ουρά του στο παραμικρό μου χαμόγελο,
Με τον τρόπο που δείχνει τον πόνο του όταν φεύγω
Χωρίς να τον πάρω μαζί μου.
(Νομίζω ότι αρρωσταίνει από ανησυχία όταν δεν είναι
μαζί μου για να με φροντίζει και να με προσέχει).

Όταν έχω άδικο, με χαρά με συγχωρεί.
Όταν είμαι θυμωμένος, κάνει αστεία για να με κάνει να χαμογελάσω.
Όταν είμαι χαρούμενος, αυτός είναι τρελός από χαρά.
Όταν γίνομαι ανόητος, αυτός το αγνοεί.
Όταν έχω επιτυχίες, αυτός καυχιέται.
Χωρίς αυτόν, είμαι απλά ένας ακόμη άνθρωπος.
Με αυτόν, είμαι παντοδύναμος.
Είναι η προσωποποίηση της πίστης.
Αυτός μου έμαθε την έννοια της αφοσίωσης.
Με αυτόν, γνωρίζω μια κρυφή παρηγοριά και μια ιδιωτική ειρήνη.
Μου έμαθε την κατανόηση εκεί όπου πριν δεν γνώριζα.
Το κεφάλι του στο γόνατό μου μπορεί να επουλώσει τα ανθρώπινα τραύματά μου.
Η παρουσία του στο πλευρό μου είναι προστασία εναντίον
Των φόβων μου για το σκοτάδι και τα άγνωστα πράγματα.
Υποσχέθηκε να με περιμένει…
Οπουδήποτε…. Οποτεδήποτε – σε περίπτωση που τον χρειαστώ.
Και περιμένω ότι θα τον χρειαστώ – όπως τον χρειαζόμουνα πάντα.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ.