Όταν αποφάσισα να στειρώσω τον Τσάρο έκανα μια μικρή έρευνα για το πώς θα επηρεαζόταν ο σκύλος μου μακροπρόθεσμα και αφού όλα ήταν ευνοϊκά ξεκινήσαμε ένα πρωί για την επέμβαση. Όλα πήγαν καλά, ο Τσάρος έφυγε από το ιατρείο απροσδόκητα ζωηρός και φυσικά γυρίσαμε σπίτι γνωρίζοντας ότι πρέπει να τον αφήσω να αναρρώσει σε ήπιους ρυθμούς.
Όπως ήταν αναμενόμενο τις επόμενες ώρες τον ενοχλούσε η τομή, ωστόσο καθώς περνούσαν οι μέρες, ο Τσάρος όλο και καταβαλλόταν. Παθολογικό πρόβλημα δεν υπήρχε όπως με διαβεβαίωσε ο κτηνίατρος, αλλά ο Τσάρος την πέμπτη ημέρα έφτασε στο σημείο να σέρνεται, να μη βγαίνει κάτω από το κρεβάτι όπου κρυβόταν , μέχρι που τα μάτια του είχαν ένα πονεμένο βλέμμα. Και πάλι όμως δεν υπήρχε τίποτε παθολογικό.
Συμπωματικά εκείνες τις ημέρες άκουσα την Sally Hopkins, εκπαιδεύτρια να αναφέρεται σ’ένα περιστατικό μ’έναν ανυπάκουο και δύστροπο σκύλο. Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς ήταν η έλλειψη ρουτίνας κι ότι δεν υπήρχαν όρια στην καθημερινότητα του. Τότε μπήκαν ψύλλοι στ’αυτιά μου. «Λες η πολλή περιποίηση και απραξία να’χει αποπροσανατολίσει το σκυλί μου;» αναρωτήθηκα. Συνάμα με παρότρυνε ο δάσκαλος μου Γιάννης Αραχωβίτης να του επαναφέρω την ρουτίνα του. «Άστον να τριγυρίσει, να μυρίσει και να χαλαρώσει» με ενθάρρυνε. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το πάρκο φοβούμενη μη τραυματιστεί και άλλα συναφή. Ο Τσάρος δεν μπορούσε να περπατήσει, σιγά σιγά τα καταφέραμε να φτάσουμε στην πλατεία. Εκεί είδα το σκύλο μου να συμπεριφέρεται σαν παιδί που πρωτοκολυμπά. Παραξενεύτηκα και φοβήθηκα αλλά εμπιστεύτηκα τα λόγια του δασκάλου μου. Ομολογουμένως το βλέμμα του άρχισε να χαλαρώνει και να ζωηρεύει. Οι μπάλες είχαν αποσυρθεί μετά την επέμβαση προς αποφυγή αδέξιων κινήσεων, ωστόσο μπήκα στον πειρασμό να τις επαναφέρω. Κοντολογίς μέχρι το επόμενο πρωί που ξαναεπισκεφτήκαμε το πάρκο και αφού είχε περάσει μια ημέρα σταδιακής επαναφοράς των συνηθειών του, ο Τσάρος ξαναέγινε το ζωηρό και παιχνιδιάρικο σκυλί μου. Ο πατέρας μου τον κοιτούσε και αναρωτιόταν με τι τον είχα «ντοπάρει» . Η απάντηση: με τη ρουτίνα του, την καθημερινότητά του. Η υπερ-προστατευτικότητά μου είχε ευνουχίσει τον Τσάρο κι όχι η στείρωση.
Όλοι οι εκπαιδευτές μαθαίνουμε για το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε συνεπείς με την συμπεριφορά των σκύλων μας. Το έζησα από πρώτο χέρι. Πράγματι ο λατρευτός μου Τσάρος αποζητούσε τον προορισμό του δια εμού κι εγώ όφειλα να του αναθέσω τις «εργασίες» του κι όχι να τον κανακεύω σαν εύθραυστο βάζο. Έτσι πείστηκα ότι η αγάπη και η αδυναμία που έχουμε στα ζώα μας πρέπει να εκλογικεύεται και να είναι στα μέτρα τους κι όχι στα δικά μας .