Εκεί το παράσιτο πολλαπλασιάζεται και γεννά αβγά τα οποία παθητικά βγαίνουν και σκορπίζονται στο περιβάλλον με τα κόπρανα των σαρκοφάγων ζώων.

Τα αβγά αυτά του Εχινονοκόκκου είναι ανθεκτικά στις εξωτερικές συνθήκες του περιβάλλοντος. Τα φυτοφάγα ζώα δηλαδή τα βοοειδή, τα αιγοπρόβατα, οι χοίροι αλλά και τα άγρια π.χ. ελάφια, ζαρκάδια βοσκώντας τα χόρτα στα λιβάδια παίρνουν στον οργανισμό τους άθελα και τα αβγά του εχινόκοκκου που ενδεχομένως βρίσκονται εκεί.

Τα αβγά από το στομάχι των ζώων περνούν στην κυκλοφορία του αίματος και εγκαθίστανται στα εσωτερικά όργανα δηλαδή στο ήπαρ, και στους πνεύμονες κυρίως.

Η επιλογή αυτή των οργάνων οφείλεται στην έντονη κυκλοφορία αίματος που υπάρχει εκεί άρα εκεί καθηλώνονται περισσότερα αβγά.

Τα αβγά αυτά μετατρέπονται σε λίγο σε κύστεις αδρανείς ενώ ο οργανισμός του φυτοφάγου ζώου αντιδρά περιχαρακώνει την κύστη εναποθέτοντας ιόντα ασβεστίου και έτσι οι κύστεις παίρνουν ένα υπόλευκο χρώμα και περιέχουν μέσα ένα έμβρυο του παρασίτου (από το μετεξελιχθέν αβγό).

Το έμβρυο περιλούεται από ένα διαυγές υγρό για αυτό και οι κύστεις. λέγονται και υδάτιδες κύστεις. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών και παρά το γεγονός ότι δημιουργούνται πολλές κύστεις σε κάθε όργανο π.χ. 8-20 στο ήπαρ 5-10 στους πνεύμονες κ.ο.κ. δεν δημιουργούν κλινικά συμπτώματα στα φιλοξενούντα αυτές ζώα.

Η φύση προνόησε έτσι, ή η οικονομία του παρασίτου προέβλεψε; να παραμένουν εκεί για χρόνια μέχρις ότου τα φυτοφάγα αυτά ζώα, αν ζούσαν σε άγρια κατάσταση - όπως πριν από εκατομμύρια χρόνια - να κατασπαραχθούν από τα σαρκοφάγα οπότε τρώγοντας τα σπλάχνα θα τρώνε και τις κύστεις οι οποίες μόλις φθάσουν στο έντερο του σαρκοφάγου ελευθερώνονται αναπτύσσονται και μετατρέπονται σε πλήρη παράσιτα (ταινίες) και έτσι κλείνει ο κύκλος ζωής του παρασίτου. Αν τα φυτοφάγα δεν γίνουν βορά των σαρκοφάγων αλλά πεθάνουν οι κύστεις χάνονται. Δηλαδή στο παράσιτο εμφανίζεται ένα βιολογικό αδιέξοδο.

Ας δούμε όμως πως εμπλέκεται στην όλη ιστορία και ο άνθρωπος. Αν δεν υπήρχε η εμπλοκή αυτή ο κύκλος του εχινόκοκκου - σαρκοφάγα ενήλικο παράσιτο φυτοφάγα κύστεις - θα ήταν ασήμαντο και δεν θα απασχολούσε καθόλου την ιατρική, ούτε και την κτηνιατρική.

Όμως ο άνθρωπος εμπλέκεται γιατί μολύνεται όπως τα φυτοφάγα από αβγά που καταπίνει κυρίως μαζί με λαχανικά ωμά που έχουν ρυπανθεί από κόπρανα σαρκοφάγων. Οι κύστεις αναπτύσσονται και σε αυτόν όπως και στα φυτοφάγα και επιπλέον και στον εγκέφαλο (λόγω της μεγάλης αιμάτωσης). Στον άνθρωπο όμως εμφανίζονται και κλινικά συμπτώματα λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας ζωής του και λόγω του ό,τι οι κύστεις γίνονται καμία φορά εξαιρετικά ογκώδεις .

Η θεραπεία στον άνθρωπο είναι μόνο χειρουργική και αναλόγως της εντόπισης της κύστης η επέμβαση είναι σοβαρή ή περισσότερον σοβαρή. Συνεπώς κεφαλαιώδη σημασία έχει η πρόληψη που συνίσταται:

α) Στην αποφυγή λήψεως αβγών, δηλαδή στην προσεκτική κατανάλωση νωπών λαχανικών και την διατήρηση κανόνων προσωπικής υγιεινής,

β) στην αποπαρασίτωση των σκύλων μια και αυτός ζει κοντά στον άνθρωπο και θεωρείται η κύρια πηγή εξάπλωσης των αβγών του εχινόκοκκου πάντα με τις προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν πιό πάνω. Όμως προσοχή ο κάθε σκύλος για να αποβάλει αβγά με τα κόπρανά του πρέπει να έχει το παράσιτο στο έντερό του και για να το έχει πρέπει να καταναλώσει ωμά σπλάχνα φυτοφάγων και να περιέχουν κύστεις εχινόκοκκου. Όμως οι κύστεις είναι μεγάλες ευδιάκριτες - δεν είναι δηλαδή κάτι το κρυφό ή ύπουλο. Είναι στην επιφάνεια άσπρες και δύσκολα ξεφεύγουν από την παρατήρηση, επιπλέον η πιθανότητα για ένα σκύλο του σπιτιού μας να φάει ωμά σπλάχνα με κύστεις είναι ανύπαρκτη.

Η περίπτωση δηλαδή να έχουν οι κατοικίδιοι καλά και προσεκτικά διαιτώμενοι σκύλοι εχινόκοκκους στο έντερο είναι απίθανη υπό κανονικές συνθήκες. Παρά ταύτα επειδή στο παρελθόν η εχινοκοκκίαση έκανε θραύση στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη φοβία στον ελληνικό πληθυσμό και θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει υπερχορήγηση αντιπαρασιτικών δισκίων στους σκύλους. Πολλές φορές όμως οι σκύλοι έχουν άλλα παράσιτα π.χ. Dipylidium caninum (χωρίς εμπλοκή του ανθρώπου) έτσι η χορήγηση είναι χρήσιμη και από την σκοπιά αυτή.

Η χορήγηση των αντιπαρασιτικών δισκίων σε μια συχνότητα από μια φορά έως 4 τον χρόνο εξασφαλίζουν ένα "καθαρό" έντερο σκύλου. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η χορήγηση των δισκίων αυτών δεν έχει μακροχρόνια δράση αλλά δίδονται με βάση την πιθανότητα μόλυνσης.